Mijn vader is geboren in het jaar 1930. Hij is geboren op 7 februari. Vandaag zou hij 85 jaar oud zijn geworden, maar dat is hem niet gegund. Door wie het hem niet is gegund weet ik niet, maar het is een uitdrukking als deze, die vaak achter een zin met zo’n strekking wordt geplakt. Mijn vader is uiteindelijk 79 jaar oud geworden. De twintig jaar durende strijd met kanker heeft hij op het laatst verloren. Geen kracht en geen wil meer om het gevecht langer aan te gaan.

Mijn vader was veertien jaar oud toen hij door zijn moeder van school werd gehaald, want ze had een baan voor hem gevonden als knecht bij een boer in de omgeving van Sneek. Daar was hij een manusje-van-alles waar hij van alles moest doen. Van ’s ochtends vroeg de koeien melken tot ’s avonds laat de aardappels schillen voor de maaltijd van de volgende dag. Later vertelde mijn vader me dat hij als een kind heeft zitten janken, wanneer hij in de winterkou op het land moest werken. Ik kon alleen bedenken: Veertien jaar. Dan ben je nog een kind.

Mijn vader vertrok op zeventienjarige leeftijd van Sneek naar Den Helder om bij de Koninklijke Marine te gaan werken. Daar heeft hij met veel plezier en net zoveel zeereizen 32 jaar gewerkt tot aan zijn pensioen. Door de vele reizen in een tijd dat een marineman echt voor meer dan een jaar weg was, ben ik grotendeels door mijn moeder en drie zussen opgevoed. Wanneer hij dan thuis was, kwam het wel eens tot kleine conflicten tussen mijn vader en mijn moeder.

Begrijpelijk; mijn vader was deel van een gezin waar hij grotendeels niet bij aanwezig was. Als hoofd van het gezin had hij recht op inbreng met betrekking tot het doen en laten van het gezin en soms werd dat gezien als bemoeienis. Het is niet zo dat mijn herinneringen aan vroeger met conflicten zijn gevuld. Er waren juist heel veel momenten die mooie herinneringen zijn geworden. Zoals in de keuken, waar we druk bezig waren met een snijbonenmolen, omdat de bonenoogst weer een omvang had waar –zoals mijn moeder verzuchtte- een heel weeshuis van kon eten.

Naast de plek in het gezin en op het zadel van zijn fiets (mijn vader heeft in zijn leven een afstand weggefietst waarbij hij zeker de wereld een paar keer heeft rondgefietst) was mijn vader graag en heel vaak aanwezig op zijn volkstuintje. Hij had er een tuinhuisje staan, door hemzelf en zijn, later ex, schoonzoon in elkaar gezet. Ondanks regen en koud weer was mijn vader aanwezig op het volkstuincomplex langs de Geusstraat in de woonwijk De Schooten.

In het voorjaar van 2009 had mijn vader geen energie meer om naar zijn volkstuintje te gaan of op zijn elektrische fiets een rondje te rijden. Voor hem was het leven niet meer leuk. Hij was moe. Niet levensmoe. Maar moe van de kanker en de behandelingen die de ziekte mochten bestrijden. Mijn vader had een enorme conditie, mede te danken aan zijn actieve hobby’s, maar na twintig jaar vechten tegen verschillende vormen van kanker op diverse plekken in zijn lichaam, kon hij niet meer.

Mijn vader, Hille Bosma, had vandaag zijn 85e verjaardag kunnen vieren. Dit is hem niet gelukt. Ondanks dat mijn vader is overleden leeft hij voort in mijn gedachten en op bijzondere momenten. Zoals vandaag. Zijn verjaardag.
“Lieve pa, van harte gefeliciteerd. Ik wens je nog veel jaren in de gedachten van velen toe!”