Nieuwjaar – Dray Bosma

Goede voornemens verschijnen ieder jaar met een punctualiteit waar zelfs de Belastingdienst iets van zou kunnen leren. Ze melden zich zodra december zijn laatste bladzijdes omslaat. Niet voorzichtig, maar dwingend. Alsof het jaar pas mag worden afgesloten wanneer je hebt toegezegd minder te drinken, meer te bewegen of eindelijk iemand te worden die je het hele jaar al had kunnen zijn. Uiteraard vanaf 1 januari. Want eerder telt kennelijk niet.

Ik kijk er altijd met argwaan naar. Niet omdat voornemens per definitie onzin zijn, maar omdat ze zich zo krampachtig vastklampen aan een datum. Alsof inzicht alleen geldig is wanneer het netjes samenvalt met een kalenderwissel. Alsof je op 12 maart denkt: zo kan het niet langer, om vervolgens te concluderen dat je te laat bent en beter nog negen maanden kunt doormodderen. Dat idee alleen al. Wanneer me iets te binnen schiet over wat ik kan doen, hoef ik daar geen aftelklok, confetti en vuurwerk bij.

Misschien doe ik mee aan een Dry January. Of misschien ook niet. Het hangt ervan af hoe januari zich gedraagt en hoe ik zelf uit de bocht vlieg. Het mooie aan zo’n voornemen is dat het alleen werkt zolang het vrijblijvend blijft. Zodra je het vastzet, verandert het in een morele prestatie. En prestaties vragen om bewijs, schema’s en uitleg aan mensen die er eigenlijk niets mee te maken hebben. Dat is meestal het moment waarop de zin al begint te verdwijnen.

In januari vermijd ik de sportschool. Niet uit luiheid, maar uit zelfbehoud. De eerste weken van het jaar lijkt de sportschool op de Huishoudbeurs van begin jaren zeventig, toen die nog massaal werd bezocht. Druk, opgefokt, iedereen loopt elkaar in de weg en iedereen heeft plotseling verstand van alles. Apparaten worden bezet, spiegels intensief geraadpleegd, gesprekken gevoerd die nergens naar leiden. Het ruikt er naar ambitie en proteïneshakes. Dat trekt vanzelf weer weg, ergens halverwege februari, wanneer de goede bedoelingen hun sporttas vergeten en geruisloos verdwijnen.

Vroeger ging dat allemaal anders. Of misschien lijkt dat alleen maar zo. Toen had je geen goede voornemens, maar vage gedachten die begonnen met “eigenlijk”. Eigenlijk wat meer lopen. Eigenlijk wat rustiger leven. Niemand noteerde het, niemand controleerde het, niemand stelde teleurgestelde vragen. Het bleef hangen tussen wens en gewoonte. En vreemd genoeg gebeurde er soms nog iets ook.

Misschien ga ik volgend jaar meer hardlooprondjes lopen. Het klinkt daadkrachtig, maar afgelopen jaar was dat op zijn zachtst gezegd karig. Ik heb de honderd hardlooprondjes dit jaar niet aangetikt. Maar bewegen laat zich niet afdwingen. Het verschijnt wanneer het zin heeft, en verdwijnt net zo makkelijk weer.

Het probleem met goede voornemens is niet dat ze bestaan, maar dat ze zich gedragen als verplichting. Terwijl het leven zich weinig aantrekt van lijstjes en jaartallen. Misschien drink ik minder. Misschien ga ik meer lopen. Misschien verandert er niets. Dat is ook een optie. Het nieuwe jaar redt zich prima zonder mijn beloftes. En als er echt iets moet veranderen, dan meldt zich dat vanzelf. Maar vrijwel nooit op 1 januari.

Een nieuw jaar. Driehondervijfenzestig dagen aan nieuwe mogelijkheden en kansen. Blah, blah, blah. Ik kan hier een heel relaas schrijven over de ‘goede voornemens’ voor het nieuwe jaar, maar eigenlijk moet je de dingen doen wanneer ze je ingegeven worden, en als je er echt zin in hebt. Ik heb helemaal niets voorgenomen dat ik met ingang van het nieuwe jaar zal veranderen. Ik heb geen nieuwjaar nodig om te beslissen dat ik een paar kilo’s kwijt mag raken. Ik heb de buik van een man van vierenvijftig jaar oud, en laat ik nu precies die leeftijd hebben. Misschien dat ik onder de titel ‘Inzicht & Erkenning’ moet toegeven dat ik wel minder spekbuikvet mag meedragen.

Sinds een half jaar zie ik op de foto’s die ik tijdens -of meestal na- mijn hardlooprondjes maak, dat mijn buik zich van binnenuit tegen de hardloopshirts aandringt. Dit ‘spektakel’ probeer is tactisch te maskeren met een tekst. Voor een voorbeeld van deze sociale ontkennnig, zie hier of hier. Moet ik dan toch op dieet gaan? Nee, ik denk het niet. Ik doe niet alleen aan hardlopen omdat ik het leuk vind, ik doe het ook omdat ik van eten hou. Misschien moet ik vaker gaan hardlopen en dan ook voor een langere afstand, maar misschien moet ik gewoon helemaal niets ondernemen en genieten van het leven.

Op de eerste dag van het jaar heb ik dan ook genoten van mij aanschaf van nieuwe hardloopschoenen. Ik ben enthousiast over mijn huidige harloopschoenen, maar de zolen slijten buitengewoon snel. Ik weet het; het zijn trailschoenen, dus niet geschikt voor veel hardlooprondjes op het asfalt of misschien ligt het aan mijn loopstijl, en sleep ik te veel met mijn hakken over de wegen. Wellicht is het een idee dat ik twee paar hardloopschoenen (ik heb nog een paar nieuwe trail-hardloopscoenen in de doos liggen) tegen elkaar wegloop, in plaats van dat ik steeds één paar kapotloop tot ik nieuwe schoenen moet aanschaffen.

Een kleine zoektocht op het internet leert mij dat meer dan één paar hardloopschoenen te gebruiken beter tegen blessures is. Zo worden de pezen iedere keer iets anders belast en daardoor neemt de kans op blessures af. Een website meldt: ‘Wissel daarom standaard trainingsschoenen met een lichter paar voor wedstrijden of snelheidstrainingen. Of kies voor de extra bescherming die trailschoenen je bieden.’ Het kan natuurlijk een verkooppraatje zijn, maar who cares? Ik word blij van nieuwe hardloopschoenen.