Tussenstop

Je leest er wel eens over. Over de mensen die levenloos worden aangetroffen. Vaak worden deze mensen gevonden door hardlopers die tijdens hun hardlooprondje op zo’n dood persoon stuiten. Ik heb nooit de morbide gedachten gehad om zo een situatie mee te willen maken. Stel je toch voor.

Je ziet de honduitlatende personen al naar het Lumièrestrand in Filmwijk loeren. Alsof ze iets zien, maar niet zeker zijn over wat ze zien. Of niet durven te gaan kijken. Ikzelf denk nog: ik loop er straks sowieso langs. Ik zie het dan wel,. Wanneer ik linksaf sla, het strandje op, zie ik in het midden van het strandje een stapeltje kleding liggen, en wanneer ik dichterbij kom blijkt het een persoon te zijn, met de capuchon over het hoofd.

Ik loop al roepend naar de persoon, maar krijg geen reactie. Wanneer ik er naast sta, zie ik dat het een man is, tussen de 30 en 40 jaar. Misschien dat hij jonger is, maar de donkere baard oogt hem ouder. Met luide stem vraag ik hem of alles oké is, maar weer geen reactie. Ik schop lichtjes tegen zijn schoen. Nog steeds geen reactie. Ik schop nogmaals. Iets harder nu. De man geeft een reflex. Hij leeft.

Met een duim omhoog laat ik de mensen op afstand weten dat de persoon oké is. Ik besluit mijn laatste kilometers te lopen. Ik voel me er toch niet lekker bij en besluit tóch de politie te bellen. Ik kan niet wennen aan het idee dat het toch niet in orde is, en dat ik dan ben doorgelopen. Ik bel het algemeen nummer, doe mijn verhaal en binnen een minuut ben ik doorgeschakeld naar de meldkamer in Almere.

Ik sta intussen weer op het strandje. Onderweg heb ik het verhaal nog eens verteld en bij de slapende man aangekomen geef ik zijn signalement door en omschrijf de plek waar hij ligt. De politie is, volgens de agent in de meldkamer, onderweg. Op mijn vraag of ik moet blijven wachten antwoordt deze dat dit niet nodig is. Ze hebben mijn gegevens. Ik geef aan de omstanders door dat de politie onderweg is.

Inmiddels is er een oudere hardloopster naast me komen staan en kwalificeert zichzelf als toezichthouder. Ik vind het prima. Ze weet me te vertellen dat de man slaapt. Ik kijk haar aan en ben enigszins verbaasd over het feit dat Miss Marple tegenwoordig in Almere woont. Ik vertel haar dat ze niet hoeft te wachten, maar dat ze dit zeker mag doen. Ik loop de laatste 2 kilometer richting huis. In best nog wel een mooie tijd, ondanks de kleine opschorting.