Vriendelijk!

Mensen. Ze zijn leuk. Op afstand. Wanneer je tijdens de zomermaanden op een terrasje zit en je de mensen kunt gadeslaan. Leuk! Het wordt al snel minder wanneer ze met groepen in je directe omgeving en in je nek staan te ademen. Bijvoorbeeld als er maar een treinstel op je traject wordt ingezet. Tijdens de spits. Ik blijf dan glimlachen en vriendelijk. Niemand heeft er iets aan als ik chagrijnig om me heen zit te kijken met de mondhoeken op half zes. Daar word ik zelf ook niet vrolijk van.

Maar sommige mensen hebben het talent om iedere vorm van begrip van hun medemens doen te laten verdwijnen. Dat kan zijn door lichaamstaal of lichaamsgeur. Of gewoon door dom gedrag. Dat gedrag vertaalt zich vaak in lompigheid. Mensen die vergeten dat ze een een rugtas dragen en daarmee meer dan 25 centimeter uitsteken, wanneer ze door het gangpad van de trein lopen en daar menig medereiziger letterlijk voor de kop stoot. Mij is het gelukkig niet overkomen. Ik weet niet of ik dan kalm blijf.

Zo stond ik van de week, onderweg naar huis in een bijna lege supermarkt bij de kassa waar de caissière mijn artikelen niet aansloeg. Op mijn vraag of we ergens op moesten wachten, antwoordde ze: ‘Ja, we wachten op een mevrouw en deze artikelen heb ik al aangeslagen.’ waarbij ze naar een bos wortelen en een pak melk wijst. Ik keek in de winkel en zag verder niemand. Ik kon het niet laten om te vragen of mevrouw misschien een toeristische route had genomen.

Toen de mevrouw tenslotte naar de kassa terugkwam en niets in haar handen bleek te hebben, kwam de zin: ‘Hey, schiet eens op. Je bent niet de enige in de winkel.’ mijn mond uit voordat ik het doorhad. In mijn beleving zeg ik dit soort zinnen altijd met een vrolijke ondertoon en een vriendelijke, brede glimlach. Echter de gezichtsuitdrukking van zowel de caissière als de mevrouw met de lege handen, sprak boekdelen. Wellicht moet ik me binnenkort maar in laten schrijven voor de cursus ‘Hoe zet ik een vrolijk gezicht op.’