Schrikken

Donderdagmiddag. Het leven leek Martin even tegen te zitten. Hij was betrokken bij een verkeersongeluk. Zelf had hij gelukkig geen schrammetje. Zijn blauwe Ford Fiesta daarentegen was er slechter aan toe. Zijn wagen leek de boom frontaal te hebben geknuffeld. Total loss. Martin prees zich gelukkig met alleen materiële schade, maar baalde er wel van. Ondanks een goede verzekering, was dit financieel een flinke tegenvaller, en hier zat hij echt niet op te wachten. Dochter Steffy had vorige maand net haar laatste bezoek aan de orthodontist gebracht, terwijl zoon Jim inmiddels een eerste afspraak had gemaakt om een beugel aan te laten meten. Martin begreep het niet. Die onnodige hoge kosten voor zogenaamde perfectie. Een rechte rij tanden is mooi, maar waar ligt de grens? Alles moet tegenwoordig ook perfect zijn, en staan de tanden eenmaal recht in een rij, dan blijken ze niet wit genoeg. Zijn vrouw Monique vond het nodig. Ja, zolang mensen aan uiterlijke onzekerheden van anderen geld verdienen, wordt de mens angst aangepraat over het gebrek aan uiterlijke perfectie. Het leven maken we zelf duur en iedereen, zeker Monique, doet er van harte aan mee.

Martin dacht aan hoe hij de komende maanden zich moest verplaatsen. Het openbaar vervoer was de enige optie en ook dat is niet gratis. Afgezien van de vergoeding van zijn werkgever. De komende periode zal er een worden van meer dan eens in de maand overwerken. Hoe moet hij anders zijn gezin onderhouden? Door de enorme klap tegen de boom kon hij niet normaal nadenken. Natuurlijk had hij er alles voor over om zijn gezin te onderhouden, maar wanneer kinderen, en vrouw, aan de diverse hypes mee moeten doen, mocht hij diep in de buidel tasten. Met deze gedachte voelde hij zich enorm schuldig, maar hij verontschuldigde zich met de gedachte dat het nu niet het moment was om helder na te denken. Zeker niet als je net een zwaar auto-ongeluk hebt gehad. De schrik zat er goed in. Dit moment schoten er diverse, rare gedachten door zijn hoofd. Gedesillusioneerd en trillend stond hij bij het autowrak. Hulpverleners waren druk in de weer en Martin vond het prima. Blij dat hij het kon navertellen.

Thuis, aan het einde van de middag werd Martin wederom door een onaangename emotie overvallen. Het was niet alleen het financieel plaatje. Hij kon zich momenten van vandaag niet plaatsen. Er zaten gaten in zijn belevenis van vanmiddag. Zo kon hij zich niet herinneren hoe hij was thuisgekomen. Hij keek door het raam naar buiten. Het was inmiddels donker geworden. Was hij door de politie teruggebracht, of zelf met de trein of taxi naar huis gereisd? Misschien had hij toch even het bewustzijn verloren. Hij deed zijn best om zich een chronologisch plaatje voor de geest te halen, maar iedere herinnering aan vandaag vervaagde. Martin zat thuis in zijn eigen stoel. De hoofdpijn was minder, maar de onrust bleef. Hij hoorde de sleutel in het slot van de voordeur. De deur werd geopend en vrouw Monique en de kinderen kwamen thuis. In plaats van dat ze luid groetend binnenkwamen, was het nu stil. Dat komt vast door wat er vanmiddag is gebeurd, dacht Martin. Met verdrietige gezichten en rooddoorlopen ogen van het huilen kwamen ze de woonkamer binnenlopen. Martin wilde opstaan, maar de schrik sloeg hem om het hart. In de armen van Monique zag hij zijn bebloede kleding en schoenen. Hij begreep het nu. Martin was vandaag niet thuisgekomen.