Afgelopen weekend was het Amsterdam Pride. Voorheen Gay Pride. Dit, volgens mij, omdat thans iedereen beledigd lijkt te zijn wanneer men denkt buitengesloten, of juist meegenomen wordt in een uitspraak, benoeming of mededeling. Vermoeiend. Het kan natuurlijk ook zijn dat de organisatie een breder publiek voor zich wil trekken. Ik vind het prima. Dit jaar was ik er niet bij. Volgend jaar wel. Mijn afwezigheid vergoelijkte ik met het slappe excuus dat ik dit jaar in april bij de demonstratie tegen de erbarmelijke toestanden in Tsjetsjenië aanwezig was. Smoesjes.
Een smoes. Onwaar. Het draaien om een feit. Zo hield ik me vroeger voor dat homoseksualiteit niets voor mij was. Jawel. Ik was er 100% van overtuigd dat het een fase van mij was. Vooral na een bezoek aan een COC-avondje in Den Helder. Ik voelde mij daar totaal niet op mijn plaats. Als nieuweling kreeg ik naar mijn mening iets te veel aandacht en anderen gaven mij hierdoor een onwelkom gevoel. Ik vond deze avond vooral truttig. Het kan ermee te maken hebben dat het gezellig samenzijn in een basisschool werd gehouden, waardoor de avond veel van een klassenavond weg had. Mijn verwachtingen waren destijds niet reëel, denk ik.
Van die avond kan ik me wel een oudere man herinneren. Een man die toen misschien wel jonger was dan ik nu ben. Hij hield een dialoog met zichzelf. Hij zat er niet alleen in hoekje, hij was het middelpunt tussen andere verzamelde jonge gasten. Hij hield een betoog waarbij een weerwoord niet wenselijk was. Hij hanteerde de bananen-theorie. Op afstand, tussen 2 nieuwe homovrienden in, heb ik deze theorie aangehoord. Zijn hypothese was dat mannen zijn te vergelijken met bananen. Wanneer bananen onrijp zijn, zijn ze groen en niet smakelijk. Flauw, zonder enig genot. Het enige voordeel, zo beweerde hij, was dat groene bananen zeer stevig waren.
Volgens de man en zijn theorie waren de rijpe bananen wel smakelijk. Deze exemplaren waren niet te hard, niet te zacht en vooral zoet van smaak. Het was me duidelijk dat hij een avondje in bed met hem aan de groene banaantjes aan het verkopen was. Ik, als jonge twintiger was overtuigd dat deze man meer iets van een overrijpe banaan had: Papperig, vlekkerig en onwelriekend. De sfeer was bepaald en nadat de hit Daar Gaat Ze die avond voor een 4e keer werd afgespeeld, ben ik vertrokken. Teleurgesteld reed ik op mijn fiets naar huis. Lichtelijk onzeker, ondanks ik allang wist hoe ik in elkaar zat. Ik was gewoon niet eerlijk naar mezelf. Ongeacht het zwaar ontkennen was ik gewoon de pisang.
DRAY BOSMA 