Het afgelopen weekend lag het papiertje, inclusief registratiechip, weer op de deurmat. Het startnummer voor de Dam tot Damloop. Voor mij een reality check, want dit betekent dat het niet al te lang meer duurt dat ik in Amsterdam in een startvak mag gaan staan, om na het startschot 16 kilometers naar Zaandam te gaan hardlopen. Een opgave, want de laatste maanden heb ik in principe alleen maar rondjes van ongeveer 5 kilometer gelopen. Enkele blessures hielden mij, en mijn hardlooprondjes, kort. Nadat ik toch ben overgegaan tot de aankoop van hardloop-tights, loop ik nu zonder al te veel pijn en weet ik iets meer kilometers te maken. Heerlijk.
Meteen wilde ik afgelopen zondagochtend een rondje van 10 kilometer gaan hardlopen. Het begin ging lekker, maar na 3 kilometer achter me te hebben gelaten moest ik even een rustpauze inlassen. Balen. De rustpauze bestond uit een wandeling van 250 meter (ik heb het later gecheckt via afstandmeten.nl). Hierna kon ik weer verder met hardlopen. Kan ik die 16 kilometer afstand wel rennen over 2 weken? dacht ik. Ik besloot dat als ik over een week nog steeds moeite heb met hardlopen, ik mijn startnummer maar online moet aanbieden. Het hardlopen ging niet helemaal lekker, maar uit ervaring weet ik dat ik na het afleggen van 5 kilometer de pijn tijdens het hardlopen minder wordt. Dit bleek nu ook zo te zijn.
Wikken en wegen. Tijdens het rennen in tweestrijd zijn over ik wel of niet moet gaan hardlopen op 17 september. Nadenken en hardlopen. Voor mij een perfecte combinatie. In het verleden ben ik uit heel wat dilemma’s gekomen dankzij het hardlopen, en mijn antwoord kwam al snel. In de laatste kilometers van mijn hardlooprondje, langs de Hoge Vaart in Almere (een afstand van anderhalve kilometer) liep ik gelijk op met een motorboot in het water. De schipper van het vaartuig leek me in te willen halen, maar ik bleef de boot voor en als een Forest Gump liet ik iedereen achter me. Ik beweer altijd van niet, maar onbewust blijk ik toch hartstikke competitief te zijn.
Ik wilde de boot voorblijven, en dat is me gelukt. Tot ik rechtsaf het Humberpad insloeg. Ik besloot toen dat ik dit jaar wel de Dam tot Damloop ga doen. Misschien zal het gebeuren dat wanneer ik net de IJtunnel uitgelopen ben, ik een paar honderd meter moet wandelen, maar is dat nu zo erg? Ik vind van niet. Ik kijk het de komende week nog even aan. Mocht het hardlopen te pijnlijk worden, dan zal ik mijn startnummer moeten weggeven, maar zolang ik niets forceer en niet al te gek ga doen, moet het allemaal heel raar lopen dat ik niet mee kan doen aan de Dam tot Damloop van 2017.
DRAY BOSMA 