Ik sprak mijn moeder afgelopen woensdagavond. Dat is voor mij en mijn moeder niet zo bijzonder, want ik telefoneer al jaren met haar op de woensdagavond. Eigenlijk sinds Edo en ik in augustus van 1998 naar Almere zijn verhuisd, hou ik wekelijks contact met mijn moeder over de telefoon. De eerste jaren was het standaard dat mijn vader, leuk bedoeld, het gesprek onderbrak om te vragen wie ze aan de telefoon had. Bijna iedere woensdag. Op het laatst was het niet altijd even leuk, maar sinds mijn vader in 2009 overleed, mis ik het nu wel eens.
Afgelopen woensdag sprak ik haar weer, als vanzelf. Ze had die ochtend het weblogbericht van 6 september j.l. gelezen. Ze volgt alles digitaal via haar iPad. Deze heeft ze via thuiszorg. Om praktische redenen die waarschijnlijk alleen voordeel heeft voor de thuiszorgvereniging, maar dankzij dit apparaat blijft mijn moeder ook op de hoogte van alles wat digitaal in de wereld gebeurt. Niet altijd een voordeel. Ze snapt nog niet alles. Wat ook niet hoeft, maar zo begrijpt ze niet dat op Facebook een oude kennnis van mij niet meer vindbaar is. Leg dan maar uit dat ze ontvriend is, en het waarom. Ik lieg maar dat de persoon van Facebook is gegaan (mam, als je dit leest: ik leg dit woensdag nog wel uit).
Maar ze heeft er plezier in. Ze ziet vakantiefoto’s van (achter)kleinkinderen en andere leuke berichten van kennissen en vrienden. Ze is er actief mee bezig. Zo deelt ze zelf ook -per ongeluk- foto’s en berichtjes van anderen. Waarschijnlijk heeft ze dan net iets verkeerds aangeklikt. Zo zie ik dat ze met een onbekend iemand Facebook-bevriend is geworden. Als ik dan verder klik, blijkt het een bekende van een van mijn zussen te zijn. Dat zegt iets over mij. Maar wanneer je de leeftijd van 86 jaar hebt gehaald vind ik het heel energiek dat ze nog zo digitaal in het leven staat. Alleen het reageren op berichten doet ze nog niet. Niet online. Wel aan de telefoon. Zo wilde ze afgelopen woensdagavond toch wel weten of ik die Damloop ga lopen, of niet. Ze eindigde de vraag met de woorden: Jawel toch?
DRAY BOSMA 