DRAY BOSMA

De afgelopen week was het me een weekje wel. Het begon maandag al met het gegeven dat het Blue Monday was. Sinds 2005 is het de meest deprimerende dag van het jaar. Het is een verzonnen formule die berekend is door Cliff Arnal. Deze formule geeft aan dat mensen in deze bedroevende toestand raken omdat onder andere de eerste goede voornemens van het jaar mislukt zijn, en dat de vakanties nog heel ver weg in het verschiet liggen. Deze formule lijkt mij eerder verzonnen om die mensen die emotioneel al in een dal zitten nog dieper weg te trappen. Een vrolijke man die Arnal, die ook beweert dat een weekendje weg het leukst is als je niet gaat. Koekkoek.

Verder waren de weersomstandigheden vorige week ook te beroerd om verder over uit te weiden. Afgelopen woensdag, de dag voor code rood van het K.N.M.I., regende het constant. Toen -aan het einde van de werkdag, de pendelbus tussen de locatie van mijn werk en het metrostation niet reed, was ik genoodzaakt om met een open paraplu die 1.3 kilometer te wandelen. Halverwege de route, na zo’n 5 minuten bleef mijn hoofd wel droog, maar mijn pantalon raakte doorweekt. Het natte goed bleef irritant aan de kuiten plakken, en net op het moment dat je tegen niemand in het bijzonder afvraagt of de regen alsjeblieft even kan stoppen, laat het universum je weten dat het nog harder kan regenen.

Donderochtend was de dag van code rood. Als het in Nederland een beetje zal gaan waaien, dan is het K.N.M.I. er als de kippen bij om een alarmcode af te geven. De geloofwaardigheid is hierdoor een beetje aangetast doordat men voorheen vaker loos alarm heeft geroepen. Storm in een glas water. Hierdoor gingen wellicht de mensen toch de weg op, met alle gevolgen van dien. Omdat het donderdagochtend al flinke waaide ben ik vroeg op de trein gestapt richting werkvloer. Ik was, net als altijd, ruim op tijd. In Amsterdam wilde ik niet door boomtakken geraakt worden en rende ik in rap tempo over het fietspad naast de Henk Sneevlietweg. Eerst vond ik het nog een flinke wind, maar op de 10^e etage van het hoge kantoorgebouw waar ik werk, merkte ik dat het toch meer was dan alleen dat.

Toen ik met een collega bij het koffiezetapparaat stond te praten over dat men in Nederland niet meer gewend is aan stormachtig weer, was het alsof ik even licht in mijn hoofd werd. Dit was niet het geval. Het gebouw bewoog met de wind mee, waardoor je dit gevoel kreeg. Tot 11 uur in de ochtend ging het schudden door de wind door. Met dat er af en toe iets voorbij vloog, wat je anders nooit op deze etage ziet. Sommige collega’s werden misselijk van het kort trillend gevoel, maar als je een beetje zeebenen hebt, wen je er uiteindelijk wel aan en kijk je collega’s na een korte schudpartij aan en bevestig je elkaar: ‘Ja, dat was er weer eentje.’ Het creëert toch een gevoel van saamhorigheid, omdat je het samen meemaakt.

Inmiddels was rond 11 uur ook alle treinverkeer uitgevallen. Ik dacht nog positief: de storm is gaan liggen en tegen de tijd dat ik naar huis moet, draait alles weer. Volgens de reisplanner op mijn smartphone waren er genoeg treinen uitgevallen, maar mijn vaste verbinding reed volgens schema. Dus met een blij gevoel stapte ik de metro in, richting thuis. Op station Amsterdam-Zuid moest ik overstappen en zag ik dat wat ik op mijn smartphone meekreeg niet correspondeerde met de realiteit. Iets van honderd mensen stonden te wachten op het station. De toegang tot de perrons waren met afzetlint geblokkeerd. Het enige dat we medegedeeld kregen was dat er geen treinen reden en dat er gratis koffie was.

Het verbaast me dat mensen mij nog steeds kunnen verrassen. Toen een reiziger genoeg koffie had gedronken besloot deze onder het afzetlint door naar het perron te lopen. Alsof er met deze actie wel een trein op het perron staat. Gelijk aan het water dat na het verwijderen van een badstop wegstroomt, ging er een stroom van mensen de stationshal uit, omhoog naar het perron. Raar. Na een uur wachten had ik het wel gezien. Familie had al aangeboden dat ik naar hen kon komen, wanneer ik Amsterdam niet uit kon. Ik besloot maar bij hen te stranden. Dan moet je er maar het beste van maken.