Wintertijd. De klok is het vorige weekend een uur teruggezet, dus we kunnen niet meer ’s-avonds een uurtje langer van het daglicht genieten. Dat merk ik ook meteen met het hardlopen. Vorige week deed ik na thuiskomst van het werk mijn hardloopkloffie aan, en daar waar ik vorige week nog hardlopend van een ondergaande zon kon genieten, loop ik nu in de vroege avond al in de schemering te hardlopen. Gelukkig heb ik voldoende hardloopverlichting om te dragen, zodat de andere bewoners van Almere mij als een hysterisch opgetuigde kerstboom kunnen zien hardlopen. Veiligheid voor alles!
Tijdens de laatste kilometer van mijn rondje eindig ik bij de Leeghwaterplas in Almere. Ik loop op een stukje grasveld van het Bos der Onverzettelijken, langs het water, richting Randstad. Het grasveld wordt vaak gebruikt door mensen die hun hond uitlaten of door de fanatieke sporters, want langs het smalle pad staan diverse fitnessapparaten. Het is inmiddels al aardig donker en vanaf het water drijft er een lichte mist het land op. Waarschijnlijk komt het door de verlichting van de overkant van het water, maar de nevel krijgt hierdoor een spookachtig effect. Het kruipt langzaam naar het pad waar ik wandel.
Ik kijk op het scherm van mijn mobieltje naar mijn gelopen tijd. Ik ben tevreden met mijn prestatie. Door het schijnsel van mijn telefoonscherm zie ik niet alles helder om mij heen, maar ik zie duidelijk een donkere schim bij het water. Het lijkt om een menselijk figuur. Ik denk er verder niet bij na, tot ik opeens mijn naam hoor roepen. Ik kijk om me heen, maar zie landinwaarts alleen maar het zwarte van het bos en verder is inmiddels alles gehuld in mist. Ik kijk achterom en zie niks. Wanneer ik weer voor mij uitkijk zie ik de donkere schim voor mij staan.
Het lijkt op een vrouw. Ze heeft halflang en nat haar, alsof ze net onder douche is gestapt en ze draagt een witte toga. Het lijkt als ze zojuist van een of ander themafeestje komt. De stof plakt nat op haar blote lichaam. Ik kijk naar het magere, vermoeide gezicht en ze opent haar mond. Zonder te praten kermt ze klagelijk. Ik wacht niet op wat er kan gebeuren en ren heel snel langs haar weg, richting het bos. Richting de woonwijken. Heel even kijk ik achterom en ik zie niets meer. Het is vast mijn verbeelding. Even rust ik met mijn handen op mijn knieën en voorovergebogen tuur ik naar de plek waarvan ik vandaan kom. Ik zie niets, behalve een lichte nevel in het donker.
Ik draai me weer om. Ik wil thuis zijn. In rap tempo loop ik richting het bedrijventerrein even verderop. Ik moet door een kleine bebossing en ik zie in de verte het oranje licht van een straatlantaarn door de mist schijnen. Ik ren richting de verlichting van de stad, en moet nog een paar meter tussen de bomen door rennen. Dan voel ik een klap tegen mijn rechterschouder en ik verlies mijn evenwicht. Ik val op mijn kont. De natte herfstbladeren kleven aan mijn handen. Bij de lantaarnpaal zie ik de vrouw met open mond weer staan. Ze jammert zonder geluid. Om mij heen bewegen verschillende schaduwen en ik voel dat onzichtbare handen me bij mijn schouders grijpen.
Schreeuwend sta ik op. Ik glij een paar keer uit, maar loop dan toch snel verder. De vrouw staat niet meer bij de lantaarnpaal. Ik haal opgelucht adem en ren door, door naar huis. Dan zie ik de vrouw naast mij. Ze beweegt zich voort in hetzelfde tempo als ik. Ze kijkt mij met lege ogen aan, en ik knijp mijn ogen even dicht voor het afschuwelijke beeld. Wanneer ik mijn ogen weer open doe is de vrouw weg. Ik ren door. Nog een paar honderd meter te gaan voordat ik op het drukke fietspad naast het spoor ben. Daar ben ik zo goed als thuis. Ik ren door, onder het spoor door, naar de straat waar ik woon.
Ik minder snelheid en wandel zwaar ademend, en met een zware hartslag, naar huis. In de mist komen verderop twee dansende lichten mijn kant op. Ik schrik, maar na een paar tellen zie ik dat het de fietsverlichting van twee fietsers is. Opgelucht haal ik adem. Achteromkijkend zie ik straatverlichting in de nevel, en de rode achterlichten van de twee fietsers verdwijnen verderop in de mist. Ik sla af, mijn straat in en na een minuut sta ik in de voortuin. Ik weet niet wat er is gebeurd, maar alles lijkt weer normaal. Niets is eng en er is geen angst meer.
Voordat ik naar binnen stap, kijk ik een laatste keer om. Een bestelbus van Post.nl rijdt langzaam door de straat. Ik kijk het busje na hoe het de straat uitrijdt. Aan de overkant van de straat staat de vrouw met de holle ogen in de mist naar mij te kijken. Ze strekt haar rechterarm uit en met kromme vingers wijst ze naar mij. Ik hap naar adem. Ze steekt langzaam de straat over en ik stap heel snel naar binnen. Ik sla de voordeur dicht. Binnen wacht ik een paar meter van de voordeur af. Bij de buren hoor ik een aanhoudende schreeuw.
DRAY BOSMA 