Van de week vond ik een oude foto uit 1978. Het was in de zomer van dat jaar, tijdens een bezoek aan Artis in Amsterdam, om precies te zijn. Op de foto staan mijn zus Gré, mijn zwager Hans en hun dochter, mijn nichtje Diana en ik. De foto was mij digitaal toegezonden door mijn neef Pieter, de zoon van mijn zus en mijn zwager, die in het jaar 1978 net anderhalf jaar oud was en daarmee te jong om mee te gaan naar Artis voor dagje uit. Zo werd dat besloten in die jaren van het vorige millennium: Kinderen hebben naar hun ouders te luisteren in plaats van andersom.
Dit is mogelijk een van de redenen dat mijn nichtje Diana en ik bloedchagrijnig op de foto van toen staan. Of niet. Ik weet niet meer wat de ware reden is geweest waarom we zo knorrig en nukkig op de gevoelige plaat zijn vastgelegd. Het zal wel te maken hebben gehad met een vermoeiende reis vanuit Den Helder. Vanuit deze plaats in Noord-Holland, waar ik toch zo’n dertig jaar heb gewoond, is iedere bestemming buiten de stad een hele onderneming. Zeker wanneer je weet dat het minimaal twintig minuten duurt voordat je vanuit deze stad op de snelweg aankomt, en dit zal in 1978 niet sneller zijn gegaan.
Ik kan me verder heel weinig herinneren van het uitstapje naar de dierengevangenis van Amsterdam. Heel vaag kan ik me de apenrots en haar bewoners voor de geest halen en er is een wazige herinnering over het reptielenhuis. Verder zie ik het beeld van een paar leeuwen die onrustig rondjes lopen, maar dat is van een laatste bezoek aan Artis in 2005. Ik heb het niet meer zo op dierentuinen of andere parken waarin dieren gevangen worden gehouden. Of ze nu kunstjes doen of alleen maar achter glas of tralies ademhalen. Ik vind het gevangenhouden van dieren niet meer van deze tijd. Dat is geen feit, maar gewoon mijn mening.
Bij het bekijken van de foto van ruim veertig jaar geleden komen langzaamaan meerdere herinneringen naar boven. Op de foto draag ik oude gympen van een merk dat nog steeds modieus, en daarom tijdloos is. Op de foto staat ik als een kleine jongen met blond haar, terwijl ik in 1978 al het kind-zijn ontgroeid was, volgens mij in dat jaar, en ik vond mezelf een heuse tiener. Als ik dit ook hardop had gezegd, had ik vast de lachers op mijn hand gehad, maar zo denkt een kind van elf jaar. Dat denk ik. Hoop ik. Verder is het leuk om de tijdsgeest te herbeleven. Het zijn niet alleen herinneringen, het is ook het gevoel van het verleden. Toen alles gemoedelijk was, of leek. Want dat is het verraderlijke aan herinneringen. Ze zijn altijd begiftigd met een verzachtend, onrealistisch filter.
DRAY BOSMA 