DRAY BOSMA

Mijn moeder die in augustus naar een verzorgingshuis is verhuisd, is sindsdien steeds meer vergeetachtig geworden. Ze is dementerend. Persoonlijk denk ik dat deze verhuizing er niet aan geholpen heeft om het proces van dementie tegen te gaan en daarbij heeft het overlijden van haar oudste dochter, afgelopen zomer, het proces zelfs versneld. Het klinkt hard, zeker ook voor mij wanneer ik het hier voor me uitschrijf, maar sinds een paar maanden heb ik reeds afscheid moeten nemen van mijn moeder, zoals ze was. Ze is tegenwoordig niet meer dezelfde vrouw die wij ons hele leven hebben gekend.

Wanneer we haar bezoeken, of telefonisch spreken, is ze altijd aangenaam verrast om ons te zien, of te horen, maar al snel valt ze terug in het patroon van vergeetachtigheid. Ik vind het niet erg om mijn moeder iets dubbel te moeten vertellen. Of haar iets vier keer uit te leggen, ook wanneer ik dit in een paar minuten gedaan moet worden, maar wanneer ik mijn moeder moet vertellen dat mijn oudste zus inderdaad is overleden, dan vind ik dat wel moeilijk. Maar meer voor de reactie van mijn moeder dan voor het bericht zelf. Iedere keer, ook al is dat binnen een vijftal minuten, is ze steeds weer heel verdrietig over het verlies van haar dochter.

Vorige week vernamen mijn zus en ik van de huisarts van het verzorgingshuis dat mijn moeder last heeft van nierfalen. Dit is een serieuze kwestie. De huisarts wilde een persoonlijk gesprek met mijn zus en ik hebben, want hij wenste te weten hoe wij denken over het ziektebeeld en alles wat daarbij komt kijken. Het uitvoeren van wekelijkse nierdialyses bij mijn moeder, die vergeet wat ze ’s ochtends gegeten heeft, wordt voor haar een zware opgave. Bij iedere therapie moet ze er aan herinnerd worden waarom ze deze moet ondergaan. Inmiddels is het medicijnengebruik van onze moeder aangepast en gelukkig reageert ze hier redelijk positief op.

Inmiddels hebben mijn zus en ik die moeilijke keuze moeten maken, waar we beiden gelukkig hetzelfde over denken: Het uitvoeren van nierdialyses of andere behandeling is niet gewenst. Het verlengen van een leven dat onze moeder vroeger niet had willen aanvaarden is voor ons belangrijk en respecteren wij de keuze die onze moeder destijds al heeft gemaakt. Het is voor mijn zus en ik niet de juiste, maar wel de correcte keuze.