DRAY BOSMA

Als jongeman van ongeveer twintig jaar oud kende ik iemand die een paar jaar ouder was dan ik, en waar ik een gepaste bewondering voor had. Deze vent had alles mee. Een mooie kop op een gespierde lichaam, en wat ook niet algeheel onbelangrijk was, was dat hij een enorm geestig gevoel voor humor had. Altijd was er wel even tijd voor een mop of een geintje tussendoor waar ik dan hardop lachend reageerde. Het was een kameraadschap waarbij we elkaar af en toe opzochten. Vaak was dit in de zomermaanden wanneer de dagen lang waren, en dan toerden we in zijn autootje een beetje doelloos rond. Mijn vriend had altijd de lachers aan zijn kont hangen en was zeer succesvol favoriet bij de vrouwen.

Zo had hij het idee bedacht om succesvol te scoren bij de dames waarmee hij een rendez-vous had. Ik denk dat het hem ook wel lukte zonder een bedacht concept, maar je weet nooit wat een man motiveert om geliefd te worden. Ik heb hem een paar keer geholpen met het voorbereiden van zijn succesvol idee. Achter in zijn autootje had hij een kistje met inhoud en het bevatte twee flesje wijn. Rood en wit. En wat lekkers erbij om te eten. Vervolgens reden we met de auto naar de duinen aan de Noord-Hollandse kust en begroeven het kistje in een duinpannetje.

De dag erna vond het afspraakje plaats. Er werd een lange strandwandeling gemaakt en wanneer het weer het toeliet werd er ook gezwommen. Mijn vriend wist het dan zo te plannen dat ze rond etenstijd in de duinen wandelden.
‘Ik zou best wel wat lusten,’ riep hij dan.
‘Nou, ik ook,’ zei het meisje dan. ‘Maar we hebben niets bij ons..’
‘Laten we dan maar hier eens graven!’ stelde hij dan voor. En onder grote hilariteit van het afspraakje kwam dan de kist tevoorschijn. Het was een succesvolle grap waarmee mijn vriend altijd als succesvol minnaar zijn date beëindigde.

Dit alles heeft bijna zo’n veertig jaar geleden afgespeeld. Het kwam me eerder dit jaar weer voor de geest toen ik in Noord-Holland in een antiekzaakje was om te schuilen voor een regenbui. Ik keek zeer geïnteresseerd naar de aangeboden inboedel om vooral het chagrijnige gezicht van de eigenaar te ontwijken. Ondanks dat herkende ik toch, met enige moeite, mijn vriend. Ja, dit was zijn winkel. Ja, hij was getrouwd. Kinderen en kleinkinderen. Alles.
‘Heb jij nóg een rol met kwartjes nodig?’ riep een dikke vrouw van achter uit de zaak.
‘Oh nee, ik red het wel Marie,’ antwoordde hij snel.
‘Is ze dat?’ vroeg ik geïnteresseerd.
‘Ja,’ zei hij bezorgd.
‘De kist?’ vroeg ik strak.
Hij knikte en sloot zijn ogen, als een slecht uitgekomen droom.

Geïnspireerd door een kronkel (1952) van Simon Carmiggelt.