Winterstop

Nederland is in rep en roer. De lock-down en avondklok ten spijt is bijna iedere Nederlander ineens in de ban van de winter. Oerkreten en mededelingen als ‘Sneeuw- en ijspret wordt ons deel!’ zijn niet van de lucht. Daarnaast zijn er de -in mijn ogen- overdreven voorbereidingen. Oproepen om vooral op tijd boodschappen in huis te halen, treinverkeer dat aangepast wordt, en hoewel het momenteel nog grauw en druilerig weer is, zit men ongeduldig te wachten tot de strenge vorstperiode aanbreekt. Misschien ook wel dat het juist door de lock-down en andere corona-restricties komt, maar alle aandacht is vooral gericht op het komende winterweer en die paar centimeter sneeuw.

Ik heb niet zoveel met de koude temperaturen en wat deze met zich meebrengen. Ik zeg altijd dat het woord nee niet voor niets in het woord sneeuw zit. Het is niet dat ik mij in huis opsluit voor een paar centimeter sneeuw, maar mij zal je niet zo snel buiten vinden wanneer het kwik van de thermometer onder de nul °C graden zakt. Zeker niet wanneer er tijdens de weervoorspelling over een ‘sneeuwstorm’ wordt gesproken. Ik haak af. Toegegeven; een hardlooprondje door de sneeuw heeft wel iets, bovendien ren ik ook zonder tegenzin door miezerige regenbuien. Mijn leven is gewoon aangenaam met de hardloopschoenen aan.

Na vandaag zal ik toch niet zo snel naar buiten gaan voor een hardlooprondje. Dit om reden dat ik de afgelopen weken, tot aan gistermiddag, op de normale manier mijn hardloopronden ben blijven lopen en daarmee is die blessure in mijn voet niet minder geworden. De pijn is nu zelfs intens, in plaats van andersom. Ik ben eigenwijs. Laat ik dat eens veranderen in wijs, ik heb er inmiddels de juiste leeftijd voor. Dus voorlopig even geen hardloopmomenten zolang er sneeuw ligt, hoezeer me dat ook tegenstaat. Gelukkig heb ik nog een paar boeken om deze vorstperiode te doorkomen.