DRAY BOSMA

De euforie van het werken op kantoor is vanmiddag plotsklaps verdwenen wanneer er dikke regenwolken boven Amsterdam hangen. Net wanneer ik op mijn fiets naar het metrostation moet fietsen slaat de regen vreselijk tegen de ramen van het het hoge kantoorgebouw op Riekerpolder. Geen regenjas, wel een paraplu. Maar met een open paraplu gaan fietsen staat voor mij gelijk aan het dragen van sokken in sandalen, dat doe je gewoon niet.

Ik heb geen zin om een trein eerder te nemen, want dan moet ik me haasten en ben ik juist meer doordrenkt van het zweet op mijn rug dan van de regen op mijn hoofd. Ik hou me aan de normale werktijd en sta even na half vijf, buiten voor het pand. Ik gooi een Smint in mijn mond, loop naar de altijd wachtende fiets en ik pedaaltrap als een jekko mezelf naar het metrostation. Ik heb wind mee, maar dat betekent niet dat ik hierdoor minder kletsnat word. Integendeel.

Bezweet en bijna doorweekt (ik kan gewoon niet rustig fietsen!) kom ik aan op Henk Sneevliet. Ik ben op tijd voor de metro, die net het metrostation in komt rijden. Ik druk mijn natte gezicht in mijn gezichtsmasker en stap in de metro. Hijgend in een mondkapje is niet verfrissend, en zeker niet met een natgeregende baard. Ik weet niet hoe het virustechnisch ligt, maar beschermt een mondkapje ook tegen microben wanneer deze nat is? Om geen boete van vijfennegentig Euro te riskeren hou ik het masker op mijn gezicht.

Op station Amsterdam-Zuid waar ik moet overstappen voor de trein naar Almere, laat ik bij het verlaten van de metro geduldig de andere reizigers de knoppen van de deuren bedienen. Het duurt een flink aantal minuten tot mijn trein op het station aankomt. Rustend op de roltrap naar het andere perron trek ik het mondkapje van mijn gezicht. Niets lijkt er op dat mijn natte gezicht schade aan mijn beschermingsmasker heeft toegediend. Tevreden plaats ik het terug.

Het is rustig in de trein. Ook na een tussenstop op station Duivendrecht. Twee reizigers zijn ingestapt. Ze gaan op gepaste afstand van elkaar zitten. Een van hen draagt een mondkapje met tijgerprint, de ander draagt fluorescerend roze. Vanachter de maskers kan ik niet zien of ze glimlachen, maar ze spreken elkaar vriendelijk aan. Fluorescerend roze klaagt toch een beetje over het weer. Vooral over de regen. Waarop tijgerprint reageert: ‘Ach, wees niet boos op de regen. Het weet niet hoe het omhoog moet vallen.’