Het was in het voorjaar van 1978 in Den Helder toen ik voor het eerst een James Bondfilm in de bioscoop zag. Samen met buurjongen Maarten en zijn vrienden gingen we ter gelegenheid van zijn twaalfde verjaardag naar de bioscoop. Oh, wat was ik opgewonden. Op dat moment was de Engelse spion, voor mij als elfjarige jongen, de grootste held van de hele wereld. Bond was stoer, hij was populair en had de beste gadgets. Deze kreeg hij van kwartiermeester Q. Het horloge in de openingsscène van The Spy Who Loved Me was een bijzonder snuisterij. Voor zover de vintage gadgets in de jaren zeventig van de vorige eeuw bijzonder konden zijn.
Tijdens een flinke vrijpartij in een berghut, waarbij James Bond (Roger Moore) en een Russische spionne (Sue Vanner) liggen te flikflooien, kijkt James naar zijn horloge wanneer deze een ratelend geluid maakt. Er komt een plastic strook met tekst uit zijn horloge, zoals een strook uit een lettertang. De strook vertelt Bond: ‘007 TO REPORT HQ. IMMEDIATE M.‘ Dit was voor een elfjarige jongen in 1978 een ultiem hebbedingetje. De beroemde Lotus Esprit die onder water een onderzeeër werd, was voor anderen het ultieme Bondmoment, maar ik wilde het horloge. Helaas heb ik nooit een digitaal horloge om mijn pols gedragen. Ik had een opwindbaar horloge met als gadget dat de wijzers in het donker licht gaven.
We hebben er toen geen trauma’s aan overgehouden. Na het bioscoopbezoek ging het leven met ons door, maar ik heb toch altijd een zwak gehad voor gadgets. In iedere nieuwe Bondfilm die later in de bioscoop kwam, wist ik wanneer Q met een nieuw dingetje aankwam, het later in de film goed van pas ging komen. In mijn eigen leven kwamen er ook meer gadgets. Wanneer ik zelf geld ging verdienen met baantjes bij de bollenboer tijdens de schoolvakanties. De walkman was het apparaat dat iedere tiener in de vroege jaren tachtig in het bezit moest hebben. Het uitzoeken hoe het allemaal werkte was een ontdekkingsreis. De walkman, origineel van Sony of niet, en cassettebandjes. Welk zelf respecterende puber kon er nog zonder?
Een paar dagen geleden ben ik eindelijk in het bezit gekomen van een horloge dat mij doet denken aan het uurwerk uit de James Bondfilm van ruim veertig jaar geleden. Ik heb jarenlang een Fitbit-horloge gedragen, maar die telt alleen het aantal stappen en het aantal traptreden die ik loop. Tegenwoordig draag ik -en zo heet het officieel, een Apple Watch Series 5 Nike. Ik noem het maar een smart-watch. Het kan net zo veel als een Fitbit-horloge, en meer. Wat het apparaat allemaal kan moet ik nog precies uitzoeken, maar een ding weet ik wel. Het spuugt geen plastic strook met boodschap uit. Jammer.
DRAY BOSMA 