DRAY BOSMA

Happend naar adem zit ik in de wachtkamer van de eerste hulp. Met paniek in mijn ogen kijk ik om me heen. Ziet niemand dat ik hier dood zit te gaan? Ik ben stervende!
Dat is één van de eerste gedachte die me te binnen schiet, wanneer er na vijf kilometer hardlopen op de Rietveldbrug een enorme vliegend beest mijn keel in schiet. Het beest is van dat formaat, dat het onmogelijk is om deze door te slikken. Het vloog zojuist met een enorme vaart mijn mond in, dat het in een frontale botsing met mijn huig kwam. Met wat gehoest en geproest weet ik het beest, volgens mij zo groot als een euromunt, uit te spugen. Wanneer ik het op de grond zie vallen, lijkt het meer ter grootte van een dubbeltje.

Zonder te stoppen of verder te wandelen, vervolg ik hardlopend mijn route. Ik denk nog wel: Stel dat het een bij of een wesp was, en ik blijkt allergisch te zijn, lig ik daar straks in het veldje langs het wandelpad te stuiptrekken tot een voorbijganger net te laat is. Moet ik mijn locatie aan het thuisfront appen? Nog meer scenario’s schieten me door het hoofd. Terwijl ik wel in een lekker tempo doorloop.
Ik stel me niet aan, maar het is een pijnlijk gevoel en het slikken gaat moeilijk. Het is niet zomaar een vliegje dat tegen de huig botste. Daar ben ik van overtuigd. Ik ben over de helft van mijn te lopen rondje en voel me verder prima. Geen allergische, of een aanhoudende dramatisch allure.

Het hardlopen gaat lekker. Geen pijntjes in mijn scheenbenen, kuiten of enkels, en ik besluit door middel van een extra lus onder een viaduct een kilometer aan mijn rondje toe te voegen. De gevoelige keel heeft geen invloed op mijn loopritme. Ik denk dat de pijn vooral door de snelheid van het vliegende beestje is veroorzaakt. Het vloog te hard tegen mijn huig aan. Dit is een huig ook niet gewend. Dat het met iets in hoge snelheid in botsing komt. Je gooit nooit iets met een enorme vaart in je kakement. Ik niet tenminste. Ook niet wanneer ik iets heel lekker vind en naar binnen schrok.

Na een tiental kilometers ben ik klaar met het hardlopen. In rustig tempo loop ik door het Hanny Schaftpark naar huis. De pijn in mijn keel is aanwezig bij het slikken en bij het hoesten doet het zeer. Tijdens het hardlopen heb ik het een en ander weten te relativeren. Ik zal hier niet aan doodgaan, maar waarom loop ik nu net op dat moment net op die plek op de brug, wanneer er ook een insect blind rondvliegt? Het zal toeval zijn.
Thuis aangekomen kijk ik met open mond naar mezelf in de spiegel. Een zaklamp beschijnt mijn huig. Het ziet er rood en een beetje opgezwollen uit. Ook zie ik er iets dat er niet hoort. Het lijkt op iets wat het insect heeft achtergelaten. De vleugeltjes of een pootje? Het geeft geen constante pijn. Het voelt alleen ongemakkelijk.

’s-Avonds lijkt het of mijn keel dicht zit en ik besluit actie te ondernemen. Tegen elk advies op het internet in -wat ik natuurlijk pas achteraf lees, ga ik met een pincet het plekje op mijn huig bewerken. Na een paar pogingen en iets meer gevloek, heeft het pincet houvast. Het is minuscuul. Ik haal het uit de keel en leg het voorzichtig op een vel keukenpapier. Ik voel er lichtjes met de vinger aan en merk dat er een nog kleiner haakje aan zit. Ik ben ervan overtuigd dat het zonder behulp van een pincet nu nog op de huig had gezeten.
Door het geklooi achter in mijn mond is de keel nog meer geïrriteerd geraakt en voelt het alsof mijn huig achter op de tong ligt. Bij het praten, bij iedere g-klank, lijkt het of ik mijn huig kan inslikken. Verder is er niets meer wat ik er aan kan doen, en ik laat het rusten. Dit blijkt een goede beslissing. De volgende dag, aan het einde van de middag ben ik van alle klachten af. Morgen ga ik weer hardlopen. Dit keer misschien met mondbescherming. Je ziet het tenslotte steeds meer op straat; mensen met een mondkapje.