Het is de dag in de week dat ik sinds een maandje standaard op kantoor werkzaam ben en ik heb net mijn lunch weggewerkt. Twee boterhammen met geitenkaas. Heerlijk. Ik zie dat ik nog voldoende lunchtijd over heb om een wandelingetje te maken. Al snel sta ik buiten. Het is mooi weer. Niet zomers, maar het regent niet en de temperatuur is aangenaam. Leuk genoeg om even een kwartiertje te kuieren. Ik loop door een kantoortuin, maar dan in de verkeerde betekenis. Het is een stuk groen tussen de kantoorpanden.
Ik loop langs manege De Ruif die hier sinds 1971 is gevestigd, nog voordat het stadse karakter het insloot. Ooit zal het in een soort van middle of nowhere hebben gestaan. Nu staat het verscholen tussen groen en nieuwbouw. In een strook groen staat een nieuw bankje. Grote letters op de rugleuning vertellen me dat dit ‘Het Bankje Van Jan’ is. Het is vernoemd naar Jan Strijbos, natuuronderzoeker, fotograaf en publicist. Geboren in 1891 en gestorven in 1983. Hij deed hier onderzoek naar de Blauwe reiger in de kolonie aan de Sloterweg. Een stukje historie in nieuw Amsterdam.
Met deze nieuw verworven wetenschap valt het me tijdens deze lunchwandeling op dat veel kantoorpersoneel van andere bedrijven eengezinscollega’s moeten zijn. Collega’s die samen één huishouden delen. Op het bedrijfspark lopen ze langs de kantoorpanden zo dicht bij elkaar gezellig te doen, dat anderhalve centimeter de nieuwe gedragsregel van het RIVM lijkt te zijn. Ik denk er het mijne van, maar dat zal een ander aan zijn reet roesten, om maar eens een populaire kreet van 40 jaar geleden te gebruiken.
Onderweg, langs de achterkant van hotel Artemis, een uitstekende keuze voor zakenreizigers als vakantiegangers, kom ik een rode kater tegen. Het beestje is niet bang en loopt met de staart omhoog mauwend naar me toe. Het dier heeft aandacht nodig. Wanneer ik het dier wil aaien rent het snel weg, Zelfs katten kunnen pestkoppen zijn. ‘Dan niet,’ roep ik het dier grimmig na, en ik loop door, terug naar mijn eigen kantoor. Ik moet nu even de pas er in zetten, want over een paar minuten ben ik te laat van mijn lunch terug.
DRAY BOSMA 