DRAY BOSMA

Onderweg naar Den Helder zit ik in de trein dromerig uit het raam te kijken. Het landschap van Noord-Holland schiet troosteloos aan mij voorbij. Het is niet het landschap dat het somber maakt, het is de constante regen die deze ochtend aanhoudt. Gelukkig heb ik het nieuwe boek van Steve Cavanagh, Fifty Fifty, bij me. Het is het vijfde boek over Eddie Flynn, de voorheen oplichter, nu advocaat. Een aanrader. Vandaag ga ik op visite bij mijn moeder in het verzorgingshuis. Er is een evaluatiegesprek ingepland, waarbij ik aanwezig wil zijn. Mijn moeder woont er nu alweer een jaar, en ik ben benieuwd hoe het gaat. Daarbij wil ik niet dat alleen mijn zus, die in Den Helder woont, altijd als enig kind bij deze gesprekken aanwezig is.

Ik had vooraf met mijn zus afgesproken dat ze tegen het einde van mijn reis, het laatste stuk in de trein met me meereist naar de eindbestemming, en wanneer de oude herinneringen uit mijn jeugd helder worden, aangemoedigd door de herkenbare omgeving van vroeger, ontmoeten we elkaar in de trein. We stoten de ellebogen tegen elkaar als begroeting, en ik denk een glimlach achter haar mondkapje te herkennen. In Den Helder regent het nog steeds. Of constant. Wanneer we de trein de eindbestemming heeft bereikt (verder dan Den Helder Centraal rijdt deze niet) herken ik het weer van vroeg. Regen en vooral de harde wind.

Het is niet omdat ik al ruim twintig jaar niet meer in Den Helder woon dat ik tegenwoordig mijn geboortestad minder vind, maar er zijn veel leegstaande panden in het centrum, en het geeft mij een troosteloze uitstraling. Het regenachtige weer van deze ochtend klaart dit beeld niet op. Ik vind dat de stad steeds meer van de weinige glans verliest. Ik vind het jammer, want veel van mijn mooie en warme herinneringen uit mijn jeugd liggen vooral in deze stad. Onder de paraplu en diep in de capuchon verstopt wandelen mijn zus en ik door de Keizerstraat naar de Spoorstraat. Ondanks het naargeestige weer is het er druk in de winkelstraat. Ik probeer het niet eens te begrijpen.

Aan het einde van de Spoorstraat lopen we de Keizersgracht op, richting het verzorgingshuis van onze moeder. We stappen stevig door, want de regen, en de altijd aanhoudende wind van Den Helder, doet ons verlangen naar de warmte van onze moeder, maar vooral ook om binnen te zijn. Het is nog een paar minuten lopen voordat we binnen zijn. Eenmaal door de voordeur schrijf ik ons beiden eerst in (COVID-19) en lopen dan door naar de afdeling van onze moeder. Ze is blij verrast om ons te zien. Ze herkent me nog steeds, ondanks dat ik al een tijdje niet op visite ben geweest, en het evaluatiegesprek verloopt positief.

Het blijkt dat mama Bosma het ‘goed doet’ op de afdeling en ze blijkt ook een voorbeeldige bewoonster te zijn volgens de verzorgster. Mijn zus en ik zijn blij met deze mededeling. Er zijn het afgelopen jaar momenten geweest waarbij we minder vrolijk het tehuis hebben verlaten. Het officiële evaluatiegesprek, waarbij mijn moeder me iedere twee minuten vraagt of ik met de trein ben, en ik dit constant positief bevestig, komt na een uur keuvelend tot een einde. Aan het einde van het bezoek loopt onze moeder met ons mee tot aan de deur van het tehuis. Bij het afscheid belooft ze me dat ze voor de winter een sjaal voor mij heeft gebreid. Mijn hart voelt warm wanneer we buiten weer in de koude wind en aanhoudende regen staan.