Water

Zaterdagochtend. Ik zit op mijn fiets, want ik ben van mening dat ik de afgelopen week ruim voldoende kilometers heb hardgelopen en heb daarom besloten een rondje over de dijk te fietsen. Om tien uur fiets ik langs de sportvelden in Muziekwijk. Het is er druk met naar parkeerplekzoekende automobilisten en hun kinderen in voetbal- of hockeytenue. Op het fietspad zijn ze druk en zenuwachtig in gesprek voor de wedstrijd of de training. Ik hoop dat ze op het sportveld meer bewust en alert zijn van hun omgeving, want op het fietspad zijn ze dat niet, en dan is zo’n wedstrijd snel gespeeld.

Wanneer ik tussen de verschillende voetbalvelden fiets hoor ik het fanatisme in de stemmen van de uitgelaten ouders en ik bedenk dat het voor zo’n kind hartstikke leuk moet zijn wanneer papa of mama zo fijn enthousiast meedoet met het voetbalspel. Dan weet je als kind dat je ouders er voor je zijn. Bijna rijd ik nog een enthousiaste ouder aan. Deze man heeft alleen aandacht voor het sportende kind op het voetbalveld en niet voor die oude fietser op het fietspad. De man is waarschijnlijk enorm geschrokken van de bijna aanrijding, want hij vergeet nog even sorry te zeggen.

Ik fiets verder over de Saxofoonweg, richting de Oostvaardersdijk. Ik heb nog even wind tegen, maar ik weet dat wanneer ik met mijn fiets op de dijk rijd, ik de wind mee heb. Er zijn werkzaamheden bij Almere-Pampus, want er zijn veel wegen afgesloten, waardoor het enorm druk is met autoverkeer op de weggetjes waar het anders zo landelijk rustig is. In Almere zijn er altijd wegwerkzaamheden en hierdoor ook veel omleidingsroutes. Ik heb er vandaag geen last van, ik kan via de gebruikelijke weg doorfietsen. In no time rijd ik met de wind in de rug over de dijk.

Het uitzicht op het grote watervlak van het IJmeer geeft me rust. Bij mij lost iedere vorm van stress op bij het zien van zoveel water. Het heeft er wellicht mee te maken dat ik ben opgegroeid in Den Helder, een stad omgeven door water. Een grote waterplas trekt aan mij als een magneet aan ijzer. Het zien van oneindig veel water is voor mij een soort van thuiskomen. Ik heb mooie wandelingen gemaakt in de Alpen en in de Pyreneeën, maar er is volgens mij geen berggebied op deze planeet die het voor mij wint van het aanzien van een grote waterplas.