Het is vandaag tweeënveertig dagen geleden dat mijn moeder is overleden, en ik vind dat het niet de fijnste dagen van mijn leven zijn geweest. Waar ik voorheen altijd, op een stoere manier, wist te vertellen dat ik al een beetje afscheid van mijn moeder had genomen, toen ze in het verzorgingshuis werd opgenomen, omdat ze door het lichtelijk dementeren niet langer op zichzelf kon wonen, kom ik hier op terug. Wanneer je moeder er daadwerkelijk niet meer is, is het niet zoals je denkt dat het moest gaan. Ik ervaar voor het eerst hartzeer.
Het valt me enorm tegen dat ik bijna dagelijks korte momenten ken waarin ik veel verdriet heb. Het is niet alleen het gemis, maar ook hoe je het leven beleefd vanaf het moment dat beide ouders niet meer in leven zijn. Het zijn -gelukkig- zeer korte momenten van misschien nog geen minuut en het klinkt ook meer dramatisch dan dat ik het bedoel, maar het is een soort heimwee naar een situatie die niet meer bestaat. De basis van mijn leven bestaat niet meer.
Deze momenten ervaar ik slechts wanneer ik alleen ben. Tijdens een avondwandeling, ofzo. Ik ga over de dingen nadenken en voordat ik het weet begin ik te malen met mijn gedachten. Ik ben al begonnen met het wandelen met oordopjes in om dan maar naar muziek of een podcast te luisteren. Toch een beetje afleiding. Soms moet je jezelf gewoon voor de gek houden. Gelukkig ervaar ik het niet dat ik alles naargeestig zie en ik weet dat er ook heel veel leuke dingen zijn om voor te leven.
Het leven gaat met je door. Of je het nu wil of niet. Ik ga ervan uit dat met de tijd alles milder en zachter wordt. Dit lukt me al dankzij het hardlopen, wat ik drie keer in de week doe. Hiermee kan ik de emoties een plekje geven. Het komt goed met me.
DRAY BOSMA 
I hope Google translate did this half-justice. It was a good read. Yes, I think you will be fine. I hope so anyway.
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Dray,
Zeer herkenbaar en wat schrijf je mooi.
Sterkte en stay strong. En wegkabbelen in je emotie is niet erg.
Groetjes Remco.
Verstuurd vanaf mijn iPhone
>
LikeGeliked door 1 persoon
I have friends who are Dutch and so I understand you perfectly. I too experienced something very similar to your loss of your mother. It is normal what you write about and I think you will be just fine. It takes time for the feelings to lessen. For me I found that finding some one who was in my mother’s same illness that I could help was a blessing to me. Now I volunteer and found not only does this heal me but it makes a huge difference in the lives of those I help. I have a normal life but it is just a little bit better because I feel more comlete and happy. Keep safe. Be happy.
LikeGeliked door 1 persoon