Sinds februari 2009 heb ik een account op Twitter. In de afgelopen veertien jaar heb ik af en toe wat boodschappen met maximaal 144 tekens de virtuele wereld ingegooid, met vooral mijn persoonlijke mening waarvan ik toen dacht dat iemand daar op zat te wachten. Toen ik een paar jaar geleden geen zin meer had in het delen van negatieve gedachtes, werd het twitteren ook minder. Daarbij vind ik het ook helemaal niet belangrijk meer wat anderen van mijn mening vinden, en andersom helemaal. Ik vind het helemaal niet van belang hoe de ander denkt over de zogenaamde maatschappelijke zaken. Voor of tegen: Android of IOS. Zomer of winter. Religie of atheïsme. Ik vind het zo onbelangrijk, de eeuwige strijd tussen twee kampen. Dit is wellicht ook een van de redenen dat ik hier niet zo veel te bloggen heb.
Ik besef ook wel dat de bovenstaande gedachtes enorm veilig zijn. Het is het leven alleen maar leuk en opgetogen maken. Alles comfortabel maken zonder je zorgen te maken over al het andere wat jou niet blij maakt. Dat is gemakkelijk, want zo zal je geen figuurlijke tegengas krijgen. Ik heb ook nooit de behoefte gehad om het achterste van mijn tong te laten zien. Ik zit niet te wachten op een schreeuwerige tegenreactie op een uitspraak waarvan ik denk dat deze onschuldig is. Veel mensen zoeken vaak -met de eigen gedachten als referentiekader- meer achter uitspraken, terwijl deze er niet altijd zijn. Ik besef dat ik hiermee mezelf enorm tegenspreek over het idee dat de mening van een ander me niets doet. Maar het is misschien niet de mening van een ander, maar juist de reactie van een ander die mij hier meer alert op maken. Ik wil mijn gedachtes of mezelf niet verdedigen, maar wellicht moet ik me eens wel uitspreken en me geen zorgen maken over de reactie van een ander. Gewoon minder apathisch.
DRAY BOSMA 