Toen ik tegen het einde van januari jl. dacht dat wanneer ik per maart ’23 bij mijn nieuwe werkgever kon beginnnen en we daarmee een aantal maanden verder in het jaar waren, hiermee ook de winter voorbij zou zijn. Ik zou voor dat moment klaar zijn voor het mooie voorjaarsweer. We zijn nu inmiddels net zo veel maanden verder en nog steeds wacht ik op dat mooie voorjaarsweer. Wellicht dat ik sindsdien maximaal drie warme dagen heb kunnen herkennen, maar dan nog is dat aantal dagen zeer positief berekend. Het wil gewoon nog even niet vlotten met de mooie zomerse voorjaardagen.
Het is een beetje als de Nederlandse act, gisteren bij ’t Eurovision Song Contest. We hadden de hoop dat we door zouden gaan naar de finale, aanstaande zaterdag, maar het mocht niet zo zijn. Achteraf is het makkelijk praten natuurlijk, maar ik had er al maanden geen goed gevoel bij. Ieder jaar, bij het bekendmaken van onze jaarlijkse inzending voor het Songfestival, check ik altijd een avondje naar de reacties die op YouTube gedeeld worden en de buitenlandse youtubers waren toen al niet erg enthousiast.
Zoals gezegd; achteraf weet iedereen het beter. Het optreden van Dion en Mia vond ik ook allemaal nèt niet goed genoeg. Het lag in ieder geval niet aan de inzet van het frisse duo, maar je kon de spanning (zenuwen) van hun gezicht aflezen. Ook vond ik het nummer Burning Daylight niet spannend genoeg, en de act (rondlopen op een draaiende schijf) begreep ik gewoon niet. Ik hoorde later in een talkshow met de altijd aanwezige ervaringsdeskundigen dat het, het het duo ontbrak aan ervaring en dat het nummer te onpersoonlijk voor hen was om te overtuigen. Ik weet het niet, ik ben geen ervaringsdeskundige. Ik ga ervan uit dat het volgend jaar allemaal wel weer goed komt. Ik heb er nu al zin in!
DRAY BOSMA 