Ik vind mezelf niet echt naïef. Ik vertrouw niet blind op alles wat de zogenaamde autoriteiten zeggen, integendeel. Ik zeg altijd: ‘Ik wil weten, en niet geloven.’

Wat me de laatste jaren steeds vaker opvalt, is hoe mensen hun hele leven lijken te laten leiden door complottheorieën. En ik bedoel niet een beetje kritisch zijn over beleid of commercie. Nee, ik bedoel een fundamenteel wantrouwen tegen álles: zonnebrand is giftig, vaccins zijn gevaarlijk, kraanwater zit vol ‘mind control’, en zelfs tandenborstels zouden ons brein beïnvloeden.

Het is alsof de wereld voor sommigen veranderd is in een permanente vijand. Alles is verdacht. Alles is gif. Alles is opzettelijk. Dat vind vind ik ergens tragisch, want in plaats van het leven te ervaren, gaan ze het bevechten. Elk product wordt een gevaar, elke overheid is een vijand, en elke arts is een marionet. Terwijl we in een tijd leven waarin we juist zóveel weten, zóveel kunnen beschermen, en waarin wetenschappelijk onderzoek ons vooruit helpt. Mits we het willen begrijpen.

Begrijp me niet verkeerd, mensen mogen vinden wat ze willen. Wil je alles zelf maken, geen zonnebrand gebruiken en elk vaccin weigeren? Ga je gang. Maar het wordt wrang als dat wantrouwen een missie wordt, en anderen onder druk worden gezet om hetzelfde te doen. Alsof twijfel een religie wordt die bekeerd moet worden.

Iedereen moet doen waar hij zich goed bij voelt, maar laten we elkaar vooral vrij laten in dat gevoel. Vrijheid betekent ook dat je elkaar niet dwingt om mee te gaan in de eigen overtuiging.