DRAY BOSMA

Een oudere vrouw in de trein kijkt de vrouw schuin tegenover haar aan. Ze buigt voorover en zegt: ‘Ik ken jou.’ De toegesproken vrouw kijkt een fractie van een seconde naar links, naar haar medereizigster, en kijkt de andere vrouw nu aandachtig in het gezicht. De oudere vrouw wacht niet op een antwoord en vertelt: ‘Ja, ik ken jou anders dan dat jij mij kent. Onze moeders hebben destijds in hetzelfde verzorgingshuis gelegen.’ Het gezicht van de aangesproken vrouw klaart op en weet de oudere vrouw schuin tegenover haar te plaatsen.

‘Och ja, nu zie ik het! Hoe is het met u?’ De oudere vrouw geeft vervolgens een uitgebreid antwoord op de vraag (het gaat goed met haar, ze is inmiddels 62 jaar oud en geniet van het leven: kinderen en kleinkinderen). Ze begint herinneringen van -naar wat ik later verneem, meer dan 30 geleden op te rakelen en de verdere treinreis worden mijn medereizigers en ik overspoeld met verhalen van toen. Vergeten herinneringen van weekenden en schoolvakanties die ze met elkaar hebben doorgebracht worden door de oudere vrouw opgerakeld en door de jongere vrouw ontvangen met een sentimenteel ‘och-ja’.

De oudere vrouw haalt de ene herinnering na de ander op en wanneer de trein het station van Hilversum inrijdt, zegt de oudere vrouw halvelings geschrokken dat ze er hier uit moet. Er wordt afscheid genomen en er moeten groetjes overgebracht worden. Deze worden beloofd, want vanavond gaat ze naar de verjaardag van haar zus -die al eerder in de herinneringen werd aangehaald, en ze zal de groetjes zeker overbrengen. De jongere vrouw knikt tevreden.

Wanneer de oudere vrouw de trein heeft verlaten kijkt de achtergebleven jonge vrouw haar medereizigster aan en verklaart het hartstikke leuk te vinden dat ze de oudere vrouw weer heeft gesproken. Het is nu stil in de trein. De medereizigster -die de gehele reis geen moment aan het woord is gekomen verklaart dat de oudere vrouw wel een enorme kletsmajoor is. De jongere vrouw glimlacht en antwoordt met: ‘Ja, dat was ik dus niet vergeten.’