Berichten

Met zijn viertjes komen ze binnen lopen. Twee tienermeisjes, een jonge vrouw en een man. Luid en aanwezig zoeken ze een plaatsje. Het kind dat het eerst de trein inkomt valt op door een zwart kussentje op haar hoofd. Als ze met rechte rug had gelopen dacht je vast dat ze aan het oefenen was voor een baan als model op de catwalk. Het duurt even dat ik door heb dat het kussentje moet doorgaan voor het hoofddeksel die Amerikaanse geslaagden dragen wanneer ze hun High School hebben afgerond. Amerikaanse tradities vullen steeds vaker het Nederlands stadsbeeld.

Met zijn vieren nemen ze plaats ergens verderop achter me en het meisje met het zwarte kussentje, dat dus eigenlijk een mortarboard (mortelplank) heet, roept: ‘moet je nu toch horen! Stuurt die Jan mij een appje,’ ze neemt even pauze en spreekt in een stem die waarschijnlijk voor die van Jan moet doorgaan. ‘Hoi, ik vind het niet tof dat je mijn naam hebt genoemd toen er slecht over Bert werd gesproken.’ En weer terug in haar eigen stem: ‘Nou, wat vind je dáárvan?’ Ze roept het op een manier alsof ze van alle andere aanwezigen een antwoord verwacht.

De twee dames roepen ontzet en ontkennend, alsof ze niet kunnen geloven wat ze net hebben gehoord. De man schreeuwt bijna: ‘Weet je wat dit is? Dat stuurt Jan je gewoon om zichzelf in te dekken, zodat hij aan Bert deze app kan laten zien! Stuur maar meteen een reply dat je dit niet tof vind dat hij via WhatsApp zo zijn gezicht probeert te redden.’ Het klinkt als een bevel uit zijn mond. De twee dames zijn het met de man eens en sturen erop aan dat er gereageerd moet worden. Het meisje stuurt waarschijnlijk een berichtje naar Jan, want ze is even stil. Die stilte wordt overigens gevuld door de luide stem van de man. Hij praat alsof zijn mond niet helemaal in orde is. Een spraakgebrek. Of hij heeft eerder een alcoholisch drankje genuttigd.

Er wordt over en weer geroddeld over andere mensen uit de kennissenkring. De man heeft het nog even over die Irene. Een vrouw die hij, volgens hem niet echt kent. Hij zegt: ‘Ik kan niet echt een mening over Irene geven, want ik ken ‘r alleen via Facebook en een eenmalige ontmoeting, maar ik vind het een kutwijf.’ Het laatste woord wordt in lettergrepen uitgesproken. Sommige reizigers kijken verschrikt op. Laat het hen duidelijk zijn. Hij is geen liefhebber van Irene. Zo gaat het veroordelen even door. Ze hebben in hun enthousiasme niet door dat dit geroddel meer over hen zegt dan dat het iets meldt over Jan, Bert of over die Irene.