Ik reis nu langer dan drie maanden op en neer van thuislocatie naar werklocatie. Dit is een afstand van een kleine 50 kilometer en dat is weer goed voor 100 kilometer per dag, want aan het einde van de werkdag wil ik weer naar huis. Ja, toch wel. Dit doe ik met het openbaar vervoer en dat bevalt me prima. De vertragingen en andere obstakels op het spoorwegennet laat ik gemakshalve buiten beschouwing. Het aantal dagen met vertragingen per werkweek, zijn nog altijd op een hand te tellen.
Wat het reizen ook fijn maakt, of eerder interessant, zijn de mensen die je gaat leren kennen. Alleen van gezicht natuurlijk. Ik ben niet zo snel close met mijn medereizigers. Maar er zijn personen die met mij om 07:09 uur op de trein stappen en in Utrecht, richting Nieuwegein, nog een paar bushaltes meereizen. Dat maakt het voor mij, wanneer ik weer eens een ochtend vol zelfmedelijden op het perron sta, meer aangenaam. Tenslotte blijft gedeelde smart nog altijd halve smart. Dus voor de donkere bebrilde dame met haar altijd verzorgde weaves, die na station Utrecht Centraal nog 2 haltes met me meereist, tot aan bushalte Europaplein-Noord: ik mis je op een eigen manier wanneer je ’s ochtends niet op het perron in Almere op de trein stapt.
Dat geldt in mindere mate ook voor de corpulente mevrouw die samen met mij op station Almere-Centrum op de trein naar Utrecht Centraal stapt en uiteindelijk samen met mij uitstapt bij bushalte Martinbaan in Nieuwegein, omdat we op hetzelfde bedrijventerrein werken. Deze mevrouw werkt parttime en na al deze maanden weet ik nog steeds niet welke dagen ze werkt. Verder is er een man die op Almere-Poort meereist, en in Utrecht 4 haltes in de bus meereist. Hij stapt altijd netjes gekleed met zijn pilotenbril van het merk Ray Ban op het hoofd, uit bij de penitentiaire inrichting. Het is mij niet bekend of hij in de gevangenis werkt of dat hij bij Ballast Nedam werkt, het bouwbedrijf dat bij de gevangenis is gelokaliseerd.
Zo zijn er meerdere personen die me ondertussen een klein beetje bekend zijn geworden. De jongedame in haar All Star-gympies, die vanaf station Almere Muziekwijk meereist tot aan halte Kanaleneiland-Zuid in Utrecht (ik vermoed dat ze bij de IKEA werkt), en de kleine man die vanaf deze bushalte met me meereist naar Nieuwegein. Verder reis ik ook vaak met een Oost-Europese mevrouw mee, die altijd vrolijk kijkt en chique mantelpakjes draagt, met daaronder haar mooie, exclusieve schoenen. Laat ik vooral ook de Aziatische mevrouw niet vergeten. We reizen altijd 6 haltes lang naar onze bestemmingshalte. Ze is te herkennen aan haar zijden handschoenen die ze altijd draagt, en het bijkomstige eucalyptusluchtje.
Gisterochtend reisde ik vanaf station Utrecht Centraal helemaal alleen naar mijn werk. In de trein zag ik geen bekenden. Ik was niet de enige op reis, maar alle bovengenoemde personen ben ik gisteren in de trein of in de bus niet tegengekomen. Net toen we Utrecht uitreden en de zon achter een paar wolken schuil ging, voelde ik me voor een moment helemaal alleen in de overvolle bus.
DRAY BOSMA 