DRAY BOSMA

Afgelopen zaterdag werd EuroPride 2016 geopend met onder andere de Pride Walk, welke van het Vondelpark naar de Dam in Amsterdam liep. Ik werd geraakt door het beeld van alle vlaggen tijdens deze walk van die landen waar homoseksualiteit nog steeds niet is geaccepteerd. En strafbaar is. Het waren 79 vlaggen. Dat is geen handjevol meer. Bijna 80 landen waar homoseksuele mannen en vrouwen geen bestaansrecht hebben.

Ondanks deze bittere reality check ben ik enorm dankbaar in een land te kunnen leven waar mijn geaardheid niet strafbaar is. Ook al was homoseksualiteit vroeger, in mijn jeugd, niet alledaags. In 1971, het jaar dat ik mijn vijfde verjaardag mocht vieren, was homoseksualiteit pas niet meer strafbaar in Nederland. Als kind wist ik wel dat sommige mannen ‘van de verkeerde kant’ waren, maar ik stond er verder niet bij stil.

Dat veranderde zo’n 10 jaar later. Tijdens mijn pubertijd. Toen ik in de brugklas bewust werd van het feit dat ik graag en constant bij een zekere klasgenoot in de buurt wilde zijn. Het had niets seksueels, maar ik schrok wel van de gedachte dat ik verliefd op een jongen was geworden. In mijn veroordeling behoorde ik nu tot het clubje van Albert Mol en Jos Brink. Dit was niet het beeld dat ik mijn jonge leven lang voor ogen heb gehad.

Ik zag er enorm tegenop om voor mijn geaardheid uit te komen. Ten eerste voor mijzelf en later pas voor de buitenwereld. Ik kroop bij kans nog dieper de figuurlijke kast in, en bouwde er een flinke muur omheen. Leven in ontkenning is niet goed. Na een paar jaar was ik toch bereid om mijn homoseksualiteit te willen accepteren en ben ik op een zaterdagavond naar een COC-avond in Den Helder gegaan.

Ik dacht een stap vooruit te zetten, maar het werden een paar stappen achteruit. Ik voelde me totaal niet op mijn plek tussen de andere homoseksuele mannen en vrouwen. De zondagochtend na mijn bezoek was ik er van overtuigd dat ik niet homoseksueel was en dat dit gewoon een fase was. Een periode waar ik al een paar jaar in zat, en nog een paar jaar in zou blijven hangen.

In april 1993 leerde ik een andere homoseksuele jongen kennen* waarbij ik me helemaal op mijn gemak voelde. Hij bleek het figuurlijke lot uit de loterij te zijn en voor mij reden om 100% mezelf te willen zijn. Er ging een nieuwe wereld voor me open en uiteindelijk ben ik naar iedereen voor mijn geaardheid uitgekomen. De angst om anders te zijn bleek totaal ongegrond. Iets te lang heb ik gewacht om trots op mezelf te zijn.

Treuren om verloren jaren heeft geen zin. Je bereikt er niets mee en krijgt ze er niet mee terug. Ik geniet van het leven, nu ik helemaal mezelf wil zijn. Daarom is het ook zo belangrijk dat alle homoseksuele mannen en vrouwen op deze wereld het recht hebben om te zijn wie ze zijn. Er gebeuren genoeg nare dingen in de wereld om je ook maar druk te maken over de geaardheid van een ander. Of je eigen geaardheid. Wees jezelf. Wees trots.

*waarmee ik tot op de dag van vandaag nog steeds hartstikke blij mee ben.