DRAY BOSMA

Vandaag is het zestien jaar geleden dat ik voor het eerst een blog via het digitale netwerk, bekend als het internet, naar de mensen om mij heen verstuurde. Sinds 2004 is het een komen en gaan geweest van lezers op dit log. Mijn eerste blog ging over de dagelijkse beslommeringen. Na een paar jaar had ik het idee dat men inmiddels wel genoeg van mij wist en kreeg ik steeds vaker het idee in de herhaling te vallen. Hoe vaak moet je iets melden dat je meegemaakt hebt? Je kunt tenslotte niet alles meemaken. Ik wil niet, zoals het zestien jaar geleden wel eens gebeurde bij andere webloggers, de dingen in mijn leven aanpassen om er maar over te kunnen schrijven. De webloggers van toen hebben plaats gemaakt voor de influencers van nu. Die komen ook met verhalen op de proppen, waarvan ik vermoed dat deze ‘spontaan’ zijn bedacht om zoveel mogelijk likes en followers te scoren.

Stop niet met wat je blij maakt. Dat doe ik ook niet. Wellicht verveel ik anderen met mijn hardlooprondjes die ik deel via de sociale media, maar ik word er wel blij van. Ik waak er wel voor om anderen niet te vervelen met mijn mening, want wanneer ik eenmaal mijn (stand)punt hebt gemaakt, stop ik met praten. Niets vind ik meer vervelend dan mensen die zich blijven herhalen. Vaak zijn het juist de mensen die niet hun blijheid herhalen, want het benadrukken van je boosheid en ellende is voor deze mensen een verheerlijking. Een mening is een mening. Niemand kan er verder iets mee, en hiermee heb ik mijn gedachte geventileerd en moet u het daarmee doen, want niets is zo sneu wanneer ik dit tot in den treure blijf herhalen.