De laatste weken loopt er af en toe een jong katertje bij ons door de achtertuin. Dat is op zich niet zo vreemd, want er lopen wel vaker meerdere katten door de achtertuin. Zo heeft Amsterdam zijn poezenboot, en wij een poezentuin. Het grappige aan het jonge katertje -of poesje, ik heb het beestje niet goed onder de staart bekeken, is dat het heel voorzichtig naar de schuifpui komt aanlopen en zodra het beestje maar even denkt bij ons binnen iets te zien bewegen, schiet het weg. Om daarna steeds eventjes snel om te kijken. Wat het ook grappig maakt is dat het poezenbeest een heel lief, guitig kittenkoppie heeft. Je zou het dier bijna willen adopteren.
Ik denk niet dat onze huidige katten, Oprah en Harpo, een adoptie zouden appreciëren. Ze zijn inmiddels bijna 10 jaar oud en nieuwe kattenaanwinst zal niet enthousiast ontvangen worden. Daarbij zijn we thuis inmiddels nieuwsgierig naar een huishouden zonder harig huisdier. Gelukkig zijn we nog net niet nieuwsgierig genoeg om de behaarde, bejaarde huisgenoten het huis uit te zetten. Maar mochten ze naar de kattenhemel zijn vertrokken, dan nemen we voorlopig even geen nieuw huisdier. Echter, niets is zo veranderlijk als een mens. Hoewel, ik voel er niets voor om een laatste afscheid, zoals bij poes Molly van een paar jaar geleden, nog eens mee te maken. Afscheid nemen is niet iets om naar uit te kijken.
Mijn hele leven heb ik met tussenpozen afscheid van huisdieren mogen nemen. Het maakt niet uit hoe vaak je het meemaakt, het went nooit. Het eerste afscheid van een huisdier was onze kat Mickey. Het moet rond 1970 geweest zijn. Ik zat nog niet eens op de kleuterschool en toch kan ik me het moment nog levendig herinneren. Op een ochtend nam mijn vader Mickey mee naar het werk in Den Helder, om hem daar bij fort Erfprins achter te laten. Zo af en toe heb ik de hoop dat het een nare droom uit mijn vroege jeugd is geweest. Ach, zo gingen die dingen eind jaren zestig van de vorige eeuw. Een dier, daar moest je niet al te moeilijk over doen.
Na Mickey hebben we jarenlang geen huisdier over de vloer gehad. Het heeft toch minimaal 10 jaar geduurd voordat mijn ouders weer een kat in huis namen. Het was een half Perzische poes met de naam Muffy. Deze deftige poes heeft bij mijn ouders gewoond tot ik het ouderlijk huis al had verlaten en ik op mezelf ben gaan wonen. Daar, op mijn eigen flat heb ik 2 jonge kittens uit Heerhugowaard geadopteerd. Een katertje en een poes met de namen Bono en Disney. Deze 2 katten waren erbij toen Edo en ik gingen samenwonen en op Valentijnsdag 1995 beviel Disney van een nestje, waarvan we de 2 katertjes, Choppy en Marvin bij ons lieten wonen.
Met deze vier katten zijn we in 1998 van Den Helder naar Almere verhuisd, waar wij en de katten zich al snel thuis voelden. Bono, Disney, Choppy en Marvin terroriseerden al snel de buurt waarbij bijna iedere hond in onze buurt slachtoffer werd van het kattengeweld. Wanneer een opgeschoten hondeneigenaar de hond opjutte naar onze katten toe, zagen deze dit juist als een vermakelijke uitdaging. Als een groep jagers omsingelden de 4 katten de enthousiaste hond, welke er dan snel vandoor ging met de staart tussen de poten. Dit tot groot ongenoegen van de hondeneigenaar. Nog voordat de boze hondenbezitters iets konden ondernemen, waren onze katten al lang verdwenen.
DRAY BOSMA 