DRAY BOSMA

En zo zijn we aangekomen op de laatste dag van de maand. Het was de maand waarvan ik dacht dat ik hier om de dag wel een paar regels tekst wilde schrijven. Het viel me niet altijd mee om met een verhaal op de proppen te komen. Ik heb mezelf dan ook een enkele keer de creatieve vrijheid gegund om het een en ander aan te passen, om het -hoop ik, leuker te maken. Het gaat tenslotte om het verhaal en niet zozeer om mezelf.

Soms moet je de dingen een beetje aandikken, mooier maken en soms is mijn eigen mening via de mond van een medereiziger in de trein naar voren gekomen. De mens gaat niet altijd correct met de waarheid om. Als sinds we in grotten en op stenen tabletten verhalen begonnen te vertellen. Kijk maar naar de heilige geschriften waar mensen al duizenden jaren geïnspireerd door raken.

Het zijn die heilige verhalen van een paar millennium geleden die de eerste honderden jaren alleen mondeling werden doorverteld en later pas op papyrusrollen zijn geschreven. Hierbij is in deze geschreven verhalen na meerdere vertalingen en herschrijvingen de originele kern van het verhaal totaal verloren. Miljoenen mensen doen vandaag de dag nog steeds de aanname dat de verhalen van duizenden jaren geleden nog steeds 100% waarheid is.

Ik voel me daarom ook niet schuldig wanneer ik een paar regels tekst schrijf die wel, of niet op waarheid zijn berust. Of iets anders zijn gegaan. Zo zat ik van de week in de trein vanuit Utrecht naar huis, toen een oudere mevrouw tegenover mij plaats nam. Ze droeg een zomerjurkje die ze een tiental zomers te laat droeg. Het was meer een jurk voor tienermeisjes. Maar ja, iedereen heeft zo een beeld van zichzelf die niet zo bij iedereen overeenkomt.

Ze was zwaar telefonisch in gesprek de trein binnengekomen en was nog steeds aan het woord. Het gesprek betrof een eenrichtingsverkeergesprek.
‘Het was gênant! Ik zeg tegen die man dat ik graag bij hen wilde werken en hij vroeg me naar mijn huidige baan. Of ik het daar naar mijn zin had. Ik zei dat ik er nog niet zo lang werkte, maar het idee had dat ik mijn langste tijd er wel op had zitten.’

De vrouw keek even op, de trein in. ‘Weet je wat hij tegen me zei? “Ik denk ook dat u uw langste tijd daar heeft gehad. Ik ben namelijk ook eigenaar van het bedrijf waar u nu werkt.” Ik dacht dat ik door de grond kon zakken. Meid, ik zat met me mond vol tanden. Hoe gênant..’
Ook ik vond het pijnlijk. Om aan te horen. Het voelde ongemakkelijk om getuige te moeten zijn van dit telefoongesprek.