Almere is mooi, zeker op een zonnige herfstochtend als deze. Dichters en poëten dwingen je melancholiek te worden van de herfst, maar zoals ik er hardloop, tussen moegedwarrelde bladeren, voel ik me eigenlijk alleen maar blij en vrolijk. Ik zou met plezier alle petities willen tekenen of al mijn kleingeld aan een goed doel willen doneren, want de zwijgende rottende bodem om mij heen drijf mij tot aan mijn oren vol zoet aandoenlijkheid
Hoe houd ik toch van de mensen! Met het openbaar vervoer heb ik wel eens een spuughekel aan hen, want daar is het net of je met een hele troep onbekenden in een groot bed ligt -allemaal met hun eigen eigenaardigheden. In het Bos der Onverzettelijken lopen ze echter zo’n mooi eind uit elkaar, en een mens wint altijd wanneer men hem zijn perspectief geeft.
Kijk. Een mevrouw met koningspoedel! Ik ben zo vrolijk gestemd, dat ik haar groet. En daar komt een kleine knul aangedrenteld, met zijn opa. Of vader. Een plaatje, die twee. De bekoorlijkheid van de dreumes inspireert mij zó, dat ik bij het voorbij rennen het niet kan laten even mijn hand op zijn krullenkop te leggen. Het ventje is echter niet erg vast op zijn beentjes, want nauwelijks heb ik mijn hand teruggetrokken of hij stort al ter aarde en barst in luid huilen uit.
Verschrikt keer ik om mijn eigen as om, en zeg: ‘Oh, sorry!’ Maar één blik op het gelaat van de opa -of vader, maakt me duidelijk dat hier een onuitwisbaar misverstand is geboren.
‘Schaam jij je niet?’ roept de man, rood aangelopen.
‘Nou, nou, niet overdrijven hoor,’ antwoord ik vriendelijk, ‘ik wilde alleen..’
Maar de man is zijn drift niet meester.
‘Rot op, klootzak,’ schreeuwt hij en heft zijn beide armen zo impulsief, dat hij bijna zelf ter aarde stort.
Zo komt het dat ik op een stille herfstochtend, in versnelde looppas het Bos der Onverzettelijken uit ren. Sommige dingen kan je gewoon niet uitleggen.
DRAY BOSMA 