Als kind ben ik in drijfzand terechtgekomen. Ik moet een jaar of 9 zijn geweest en ik was met een groepje buurtkinderen aan het spelen op een stuk grond dat toen werd klaargemaakt voor een toekomstige woonwijk in Den Helder. Jaren later ben ik er nog gaan samenwonen met mijn huidige echtgenoot. Het moet een mooie zomerdag geweest zijn, want ik kan me herinneren dat ik die dag een korte broek aanhad.
We liepen elkaar al spelend uit te dagen over wat we allemaal wel, of juist niet durfden te doen. Een soort van truth or dare. Nog voordat het in Nederland een algemeen begrip was. Op een gegeven moment zal iemand hebben geroepen dat niemand in het drijfzand durfde te gaan staan. Ik was niet echt een stom of achterlijk kind, maar een uitdaging als deze ging ik niet uit de weg.
Avontuurlijk zoals een tienjarige jongen in de jaren 70 kon zijn besloot ik het drijfzand in te lopen. In het begin nog stoer met een houding van ‘mij maken ze de pis niet lauw’, maar een paar stappen verder zakte ik al ras in de modder. Toen ik het allemaal iets minder leuk begon te vinden zakte ik steeds verder de grond in. Ik wist toen nog niet dat wanneer je in drijfzand terecht komt, je niet te veel moet bewegen.
In paniek en als een bezetene begon ik aan en soort van traplopen in de modder, met als resultaat dat ik steeds dieper in de grond geraakte. Het groepje vrienden moedigde me aan om toch maar snel hun kant op te komen. Ze reikten handen en stokken uit om mij zo weer op het vaste land te krijgen. De stokken kreeg ik wel in mijn handen, maar bij iedere beweging raakte ik dieper in de grond.
Een toevallige passant zou ons te hulp zijn toegeschoten, want er was pure paniek in de gezichten van deze pre-tieners te lezen. Toen ik tot aan mijn middel in de modder vastzat, voelde ik iets stevigs onder mijn linkervoet. In mijn herinnering voelde het als iemand mij een zetje gaf. Wellicht was het een groot stuk rots. Of misschien een spirituele behoeder. Ik kan er tot op de dag van vandaag nog geen zinnig antwoord op geven.
DRAY BOSMA 