Er wandelen rare mensen op deze wereld. Zo heb je meneer van Dalen. Op het eerste gezicht is hij een vriendelijk man. Inclusief een vriendelijk uiterlijk. Meneer is 65-plusser en kijkt altijd serieus de wereld in. Niet per se nors. Meneer groet de mensen met een vriendelijke glimlach en bijna iedereen groet hem net zo vriendelijk terug. Verder valt hij niet op. Maar ik kan niet zeggen dat hij een grijze muis is. Meneer van Dalen doet nu bijna wekelijks iets wat niet voor iedereen geheim is, maar waarvan niemand weet dat het meneer is, die achter deze actie zit.
Zijn geheim begon ooit op een dinsdagochtend, een paar jaar geleden. Meneer was net een paar maanden aan zijn pensioen begonnen en bij zijn afscheid kreeg hij van zijn collega’s een Gazelle fiets. Een degelijk exemplaar. Stevig, maar licht genoeg om er lange afstanden mee af te leggen en dat deed meneer van Dalen. Vanuit het schuurtje in Julianadorp stapte hij altijd enthousiast op de fiets om door de duinen van Noord-Holland te rijden of voor een rondje om het Amstelmeer. Het was tijdens een rondje om dit meer dat meneer van Dalen voor het eerst zijn geheime boodschap achterliet.
Meneer van Dalen was bij het gehucht Van Ewijcksluis begon met het rondje om het Amstelmeer. Tegen de klok in. Op de terugweg, na 45 minuten, in de buurt van de Haukessluis voelde meneer van Dalen een enorme aandrang. Het was er geen die hij kon negeren tot zijn thuiskomst. Hevige krampen gaven een ondraaglijke pijn in de onderbuik . Bij Westerland besloot meneer zich van de pijn te ontdoen. Hij wierp voorzichtig zijn fiets in het hoge gras en sloop voorovergebogen naar de struiken. Snel trok meneer fietsbroek en onderbroek naar beneden en ging gehurkt zitten. Met veel lucht kwam de ontlasting naar buiten. De verlichting werd als hemels ervaren.
Schichtig keek meneer om zich heen om of niemand getuige was van deze situatie. Er werden pollen gras geplukt. Bij het opstaan werden onderbroek en korte broek in een keer opgetrokken. Hij schudde even met de heupen om alles op zijn plaats te krijgen en liep naar zijn fiets om zijn rondje te vervolgen. Meneer had nu een glimlach op zijn gezicht staan. Een glimlach als je iets stiekem hebt gedaan en waar je zonder problemen bent mee weggekomen. Toen meneer van Dalen de Amsteldiepdijk opreed werd zijn glimlach breder.
Meneer van Dalen had nooit gedacht dat het stiekem in het wild poepen hem zo een kick kon geven. Hij was van mening dat alleen jongeren nog een kick konden krijgen. Niet de mensen van zijn leeftijd. Onderweg naar huis, op de Balgweg bij Breezand wist meneer van Dalen dat hij dit vaker wilde gaan doen. De adrenalineboost die door hem was gegaan toen hij weer op zijn fiets sprong, deed hem verlangen naar meer ervaringen. De erectie in zijn broek van het idee om binnenkort weer in het wild te poepen, overtuigde hem dat dit voornemen een juiste was.
DRAY BOSMA 