Uiteten

Vrijdagavond en thuis heeft geen van ons tweeën zin om te koken, of iets te kiezen om te laten bezorgen. Het is de laatste vrijdag van de maand. Laten we er dan maar voor kiezen om een nieuwe traditie te creëren. Uiteten. Er even uit, en we vinden het beiden een fantastisch idee. We weten ook waar we willen eten. Edo wilt altijd het liefst naar sushirestaurant Sake. Natuurlijk is dat het verst afgelegen sushirestaurant in Almere op loopafstand van ons huis, maar dat heeft ook weer een voordeel: de ingenomen calorieën loop je er na afloop ook weer zo van af.

Op de bonnefooi wandelen we ernaartoe, en bij aankomst hebben we geluk. Er zijn voor dit moment van de avond niet veel reserveringen en mogen plaats nemen. Aan een minuscuul tafeltje, iets groter dan een dambord, nemen we plaats. Gelijk met ons is een klein gezin naar een tafel gebracht. Een Indiase familie. Een vader, een moeder en een klein jongetje met grote bril. Het kind gaat eerst braaf in een kinderstoeltje zitten, maar wanneer de avond vordert, kan het toch niet zo lang stilzitten. Of stil zijn. De familie is er wellicht van overtuigd bij de McDonald’s te zitten.

Na een uurtje wordt het drukker binnen en gaat het buiten harder regenen. Zo heftig dat het hemelwater via het plafond binnenkomt. Gasten worden onder begeleiding naar andere en droge tafels gebracht. Het water stroomt via de kroonluchters in de grote plastic emmers. De verlichting gaat uit, waardoor donder en bliksem nog indrukwekkender overkomen. Het schept een vreemde band met de andere gasten. Je maakt grapjes. Met elkaar verbonden door de consternatie. Alleen de oorzaak verbindt, want morgen herkennen we elkaar niet meer.

Na 4 rondjes van bestellingen zitten we vol, de ogen waren wederom groter dan de maag. Beiden zijn we ervan overtuigd dat we genoeg gegeten hebben. We drinken onze glazen leeg en wachten op de rekening. Bij het afrekenen wordt ons -net als iedere keer, gevraagd of we een stempelkaart hebben. Die hebben we wel, maar deze ligt thuis. We krijgen een nieuwe stempelkaart mee en wij beloven deze bij een volgend bezoek mee te nemen. Net als iedere keer.. Buiten zien we in de verte dat het nog onweert. Het is inmiddels gestopt met regenen wanneer we naar huis lopen.