DRAY BOSMA

‘Age is just a number.’ ‘Je bent zo oud als je je voelt.’ Het zijn 2 clichés waar ik het helemaal mee eens ben. Sterker nog: ik roep deze uitspraken al jaren. Nu ik sinds afgelopen december de heilige leeftijd van 50 jaar heb bereikt, is mijn lichaam het niet helemaal eens is met de geest.

Afgelopen zondagochtend ging ik voor een rondje hardlopen om het Weerwater in Almere. Het Weerwater is een grote plas tussen Almere-Stad en Almere-Haven. Het rondje om de plas behelst een afstand van een kleine 10 kilometer. Men is daar druk met verbouwen en verleggen van asfalt. Dit in verband met de Floriade van 2022. Nieuwsgierig naar hoe het er allemaal uit gaat zien, maar door de dichte mist van zondagochtend heb ik er alsnog niet veel van gezien. Ik weet nu alleen dat er een verhoogde geasfalteerde langs de A6 ligt.

Na ruim 5 kilometer gerend te hebben, kwam ik weer op een oud en vertrouw stuk wandelpad langs het Weerwater, en daar begon de ellende. Ik kreeg een naar en pijnlijke steek in mijn rechterkuit. Ik wilde gewoon doorlopen, maar de heftige kramp besloot anders. Ik kon niet meer hardlopen. Het wandelen ging zelfs moeizaam. Ik hoefde nog net niet te strompelen. Ik had de ijdele hoop na 1 kilometer wandelen weer te gaan hardlopen, maar dat ging niet. Met een sms’je liet ik het thuisfront weten dat ik iets langer onderweg zou zijn.

Mijn lichaam doet zich mogelijkerwijs voor als een jonge god (daar ben ik van overtuigd), maar ik weet inmiddels dat het vooral bezig is met verval en dat het meer op een ruïne gaat lijken. Een blessure die vroeger met een paar dagen voorbij was, duurt nu een paar weken langer. De herstelperiode is al enige tijd verlengd in tijd. In gedachten blijft alles zoals het was, maar in belevenis wordt je op een harde manier aan de waarheid herinnerd. Daar waar ik in gedachten nog alles wil en kan, is alleen de wilskracht nog aanwezig. Het kunnen is een ander verhaal.

Op een sportdag van het werk, afgelopen zomer, was een stormbaan onderdeel van het sportieve gebeuren, en ik had er zin in. Ik had anderen al eerder die dag zien rennen, klimmen, kruipen, hangen en sluipen. Ik dacht even de dienstplicht, waarvoor ik ooit was uitgeloot, in die paar minuten alsnog te kunnen beleven. De eerste hindernis was een nauwe opening in een schutting op een hoogte van 2 meter. Vol overgave rende ik er op af. In de overtuiging om er sierlijk doorheen te klimmen. Daar liet mijn lichaam me in de steek. Als een enorm groot en lomp stuk vlees klapte mijn lichaam tegen de schutting aan.

De adem werd me ontnomen en de pijn in borstkas, heupen en knieën lieten alle pijnzenuwen gieren. Langzaam gleed mijn lichaam langs de schutting in het gras. Door de adrenaline herstelde ik snel, maar al het elegante was ver te zoeken. Traag, als een massa, ging ik verder over de stormbaan. De hindernissen werden genomen, maar alles ging als in slo-mo. Uiteindelijk haalde ik dan toch als eerste de finish lijn (de twintigers van nu zijn de twintigers van toen niet meer), maar mede ook door hier en daar vals te spelen door een hindernis te vergeten. De pijn in mijn lichaam was te dragen, maar mijn ego heeft er nog dagen last van gehad.

De kramp in mijn kuit, sinds afgelopen zondagochtend, is nog steeds niet over en ik zal de komende dagen (weken?) even niet kunnen hardlopen. Daar baal ik van, en ik begrijp nu wat mijn vader bedoelde met de uitspraak: ‘Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.’

Sportdag 2017.