In de wijk waar ik woon zijn ze momenteel druk bezig met het aanpassen, verleggen en opknappen van het fietspad dat langs het spoor van het centrum naar Parkwijk loopt. Fietsers en voetgangers worden door middel van afzettingen er op attent gemaakt niet verder te gaan. Het pad ligt er al ruim 2 maanden braak. Ik ben inmiddels wel een beetje moe van alle modder en regenplassen. Op mijn route van, en naar huis is het hink-stap-springen om het enigszins schoon en droog te houden. Eigen schuld, want ik laat me niet zomaar door een paar hekken tegenhouden. Ik ploeter eigenwijs door.
Inmiddels is er een beperkt en zeer minuscuul stukje fietspad opnieuw geasfalteerd. Na 2 maanden. Waarom dit zo lang moet duren begrijp ik niet, want wat er nu na al tijd is opgeknapt, ziet er niet uit. Die paar meters die bedekt zijn met asfalt lijken door een dronken ome Harry te zijn gewalst. Rol er met je rollerskates overheen en je verliest geheid een sleutelbos. Wellicht bezuinigt ProRail, de spoorinfrastructuurbeheerder van Nederland, op de werkzaamheden en worden er stagiaires ingehuurd. Het is een aanfluiting en een belediging voor die mannen die vroeger met passie alle bestraatte straatjes plat hebben gewalst, en zo ploeter ik straks in 2018 nog steeds door.
Dat wordt voorlopig tot aan maart volgend jaar langs en over de wegversperringen lopen. Of erger, meters ómlopen. Ik had eerst de illusie dat medewerkers van ProRail al de neergehaalde wegversperringen terug in originele staat terugbrengen, maar dat blijkt niet helemaal waar te zijn. Afgelopen kerstweekend zag ik vanuit het slaapkamerraam een man van het type kansloos, de omvergehaalde wegversperringen terugzetten. Op zijn manier worden de bewoners van Almere heropgevoed. Nu kunnen ze niet langer ‘illegaal’ langs het spoor doorlopen. Op zich niet helemaal erg, deze wereldverbeteraars, maar dan moet je zelf niet verder fluitend, met je hondje over het afgesloten, braakliggend fietspad lopen.
DRAY BOSMA 