DRAY BOSMA

De afgelopen 2 weken lag ik een beetje in de lappenmand. Ik noem het een beetje, want ik ben niet ziek thuis gebleven van het werk of ben ik overdag in bed blijven liggen. Zo ziek vond ik mezelf niet. Maar dat mijn lichaam -en mijn hoofd- niet helemaal optimaal functioneerde merkte ik wel aan mezelf. Ik ben op deze zwakke momenten een beetje grumpy.  Net iets meer chagrijnig dan normaal en ik vind alles stom. Alles.

Het valt te begrijpen dat ik tijdens mijn ‘kwakkeldagen’ helemaal geen begrip kon opbrengen voor het feit dat (bijna) heel Nederland in de ban is van Juf Ank van basisschool De Klimop, en de hype over het ‘hallo-allemaal-begroetingsdeuntje’. Niet dat ik nu, weken later, wel handklappend die paar regels zit mee te zingen. Nee, ik zit niet meer in groep 3, dus die herkenning is er niet. Nooit geweest ook. Wat ik dan wel grappig vind, is dat de serie het volk een spiegel voorhoudt en iedereen vind het hilarisch.

Soms zijn mensen echt leuk. Vooral wanneer ze zichzelf zeer serieus nemen. Dat zijn van die momenten met een bling-randje. Ik vind het vooral leuk wanneer mensen boos worden en zich daarom beledigd voelen. Mensen zijn de laatste jaren zo makkelijk beledigd. Dat gaat beide richtingen op. Zo zijn mensen nog steeds zwaar gepikeerd om de hedendaagse rol van Zwarte Piet en daar zijn dan mensen weer op hun beurt beledigd over. Ook in de zomermaanden, en dit dit gaat nu al een paar jaar zo. Totaal geen vooruitgang in deze discussie.

Datzelfde geldt voor het in mijn ogen nutteloze discussieprogramma op tv: Voetbal Inside. Televisie voor en door boerenlullen. Nadat in België een transgender met haar nieuwe identiteit naar buiten treedt, komt de brildebiel van het programma met een goedkope pruik en lipgloss op de mond voor de camera. ‘Ik heet voortaan Randebilia,’ of iets van die strekking. Meteen zijn groepen mensen uit de LGBT-beweging beledigd. Terecht of onterecht. Daags erna blijkt het een bokkenpruik op het hoofd van de brildebiel te zijn geweest, want nu is hij, én de makers van Voetbal Inside beledigd. Om in voetbaltermen te spreken: een inkoppertje.

Houdt het dan nooit op? Nee. Nooit. Zo had ik vorige week een gesprek over de telefoon met een mevrouw die iets van mij gedaan wilde hebben. Waar ze geen recht op had. Dat moest ik haar vertellen. Het was dit, en niet dat. Misschien kort door de bocht, maar wel duidelijk. Mevrouw was beledigd, en ze bleef maar in herhaling vallen. Weliswaar iedere keer met een andere invalshoek, maar mijn antwoord bleef onveranderd. Soms gaan de dingen zoals ze gaan. Niemand blijft droog in een regenbui. Ook niet als je schreeuwt.

Uiteindelijk had mevrouw door dat ze mij niet kon inpalmen met mooipraterij. Hierop begon ze op mijn gevoel te praten, wat haar ook geen succes bracht. Ik bleek voor haar een typische kille Nederlander. Op mijn antwoord dat ze van mij mocht denken wat ze vond, sprak ze uiteindelijk een ‘vloek’ over mij uit. Hiermee dacht ze mij te kunnen overhalen. Niet dat het uitspreken van die vloek indruk op mij maakte, want ze sprak ‘m uit over mijn vrouw en kinderen (…).

Ik was niet beledigd. Wel verbaasd. Over het feit dat je anderen een slecht leven toewenst, omdat je gewoon je zin niet krijgt. Ik ben zelf niet gelovig, en geloof al helemaal niet in alternatieve aftreksels waarbij een sjamaan met gedroogde dieren of de ingewanden door een walm van wierook staat te zwaaien, maar ik hoop eerlijk dat alles wat deze mevrouw over mij (en mijn vrouw en kinderen?) uitsprak, dubbel op haarzelf terugslaat.