Clichés

Het heeft er mee te maken dat zanger Waylon vorige week het nummer Outlaw In Em bekende maakte als zijn, en de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival 2018 in Portugal. Hierdoor zit ik nu 2 maanden te vroeg in mijn ‘Eurovisie-patroon’. Naast de bezongen outlaw, die volgens zanger Waylon ‘iedereen in zich heeft’, ben ik ook een beetje het vleesgeworden gay-cliché: Homoseksuelen houden van het Eurovisie Songfestival.
Ik ken genoeg homoseksuelen die hé-le-maal niets met het Eurovisie songfestival hebben (ik ben zelf met zo’n exemplaar getrouwd), maar wanneer ik voor mezelf spreek, moet ik toegeven dat ik dól ben op het circus dat Eurovision Song Contest heet.

Nu zit ik dus 2 maanden te vroeg in mijn Eurovisie-patroon: Ik check de Nationale voorrondes van de buitenlanden, ben inmiddels op de hoogte van de officiële inzendingen van diverse andere Europese lanen (inclusief Australië) en heb ik een afspeellijst Eurovision 2018 in Spotify aangemaakt. Daarnaast struin ik online diverse veilingsites af, op zoek naar de (in mijn ogen) leuke Eurovisie-herinneringen.
Het klinkt gezellig wanneer ik vertel dat ik op een zonnige middag in een achterafstraatje in Amsterdam, bij een tweedehandsplatenwinkeltje een oud vinyl singletje van Bill van Dijk (Eurovisiesongfestival 1982) op de kop heb kunnen tikken, maar dat is niet zo. Ik zag online een goedkoop exemplaar bij eBay voor nog geen € 5,00, inclusief verzendkosten. Na 2 keer klikken was het exemplaar mijn.

Als tiener in het jaar 1982 was musicalzanger Bill van Dijk een van mijn eerste mannelijke liefdesinteresses. Nog zo’n gay-cliché: mannen verliefd op mannen. Bill van Dijk was voor mij als 15-jarige tienerjongen een aantrekkelijk persoon. Waarom weet ik niet. Ik heb er later nog vaak aan gedacht. Was het de snor? Was het zijn in-1982-populaire-koraalkralenketting, of was het zijn vrolijke Sesamstraat-uitstraling? Het Eurovisie-lied Jij en Ik kan het niet zijn geweest, want het nummer stelt niets voor. Het eindigde terecht op 16^e plaats van de 18 inzendingen.
Ondanks het inferieur liedje ben ik dan toch weer in het bezit van de vinylsingle uit 1982. Als het niet het lied is, dan moet het toch die smekende ogen van Bill zijn, die mij op het hoesje uitnodigen om vooral met hem mee te zingen.

🎶 Jij en ik. Zullen elkaar blijven vinden. Om weer opnieuw te beginnen.