Skwiesj

Een paar maanden geleden liep ik samen met een collega vanuit het werk naar metrostation Henk Sneevliet. Het had die dag flink geregend, want onderweg mochten we meerdere regenplassen ontwijken. Halverwege onze wandeling werd mijn aandacht door een vreemd geluid aangetrokken. Een geluid dat ik niet thuis kon brengen.
Skwiesj. Skwiesj. Skwiesj. Skwiesj.
Ik keek mijn collega aan en vroeg: ‘Hoor jij dat ook? Wat is dat?’
Skwiesj. Skwiesj. Skwiesj. Skwiesj.
‘Oh,’ zei hij. ‘Dat zijn mijn schoenen. De hakken onder mijn schoenen zijn versleten en nu komen die luchtcompartimenten in de hakken vrij. Het regenwater maakt dat geluid.’ Het was een duidelijke verklaring en we praatten door over wat er die dag was gebeurd en wat ons de komende dagen stond te verwachten. Op het metrostation stapte mijn collega in de metro richting Sloterdijk en even later vertrok ik met de metro richting Amsterdam-Zuid.

In de trein naar thuis dacht ik nog even aan het ‘Skwiesj-geluid’ en begreep toen, op dat moment, dat ik het geluid lang geleden al eens eerder heb gehoord. Ik heb vroeger vaak genoeg schoenen afgesleten en de kapotte schoenhakken maakten toen hetzelfde geluid.
Skwiesj. Skwiesj.
Vroeger hadden de kinderen in mijn omgeving maar 1 paar schoenen. Sommige kinderen hadden misschien 2 paar schoenen, maar dan was het tweede paar voor de zondag. Zondagse kleren waren vroeger een bekend gegeven. Voor mijn moeder zal het moment dat mijn schoenen versleten waren dan ook de gelegenheid zijn geweest om nieuwe schoenen voor mij te kopen. De nostalgische herinnering aan mijn oude schoenen met een flink maatje kleiner dan nu, waren al vervlogen toen de trein het station van Almere Centrum inreed.

Afgelopen donderdag regende het flink toen ik vanuit het werk naar het metrostation Henk Sneevliet liep. Het kwam nog net niet met bakken naar beneden, maar een paraplu was wel nodig om niet als een verzopen kat thuis te komen. In een flink tempo liep ik door deze regenbui. Totdat ik halverwege een ietwat bekend geluid hoorde.
Skwiesj. Stap. Skwiesj. Stap.
Het duurde een paar stappen voor ik wist wat het geluid met zich meebracht. Ik stopte en keek ontstemd onder mijn schoenen. In de hak van mijn rechterschoen zag ik een klein sneetje. Deze miezerige snee gaf het regenwater toegang tot de luchtkamers van mijn hak, en veroorzaakte het irritante geluid.
Skwiesj. Stap. Skwiesj. Stap.
Met een lichte ergernis liep ik door naar het metrostation.