Waar ik heel blij mee ben tijdens deze koude dagen, is mijn baard. Het is een natuurlijke koude-beschermer. Ooit ben ik gestopt met het dagelijks scheren van mijn gezicht en ben ik begonnen met het groeien van mijn baard. In het begin wilde ik na vijf á zes weken af van gezichtsbegroeiing, even zonder baard en schoor ik mijn kin en kaaklijn weer helemaal glad, maar sinds enige tijd ben ik in het bezit van een baardtrimmer en heb ik sindsdien niet echt nog een blotebillengezicht gehad.
Het is niet zo dat ik nu groepslid ben van ‘Kamp Baard’ en dat alles wat niet baard is, per definitie stom of ongepast is. In de zomer draag ik de baard korter dan in de winter en wanneer er aankomende zomer een hittegolf heerst, overweeg ik vast en zeker de baard weer eens helemaal voor de volle honderd procent weg te scheren. Maar daar kan ik nu nog geen beloftes over maken. Mijn vader zou dan een van zijn vaste uitspraken hebben gezegd: ‘Tegen die tijd kan je wel een geitenkop hebben.’ Mijn vader had soms rare, maar ook rake uitspraken.
Nu ik er zo over nadenk, bedenk ik dat mijn vader nooit een baard heeft gehad. Wel heeft hij ooit een snor laten groeien. Dat was toen we, mijn ouders en ik, op vakantie in Nijverdal waren. Het was in de zomer van 1981. Mijn ouders hadden een huisje gehuurd op het erf van een ondernemer aan de Boomcateweg, die hiermee een aardig zakcentje verdiende. Het toeval wilde dat diezelfde zomer ook een vakantiekamp van Turnlust, de drumband van Den Helder op hetzelfde erf vakantie vierden. Enkele familieleden waren lid van deze drumband en via, via was er zeer waarschijnlijk het een en ander geregeld om mijn ouders daar vakantie te laten vieren.
Mijn vader was deze zomer waarschijnlijk toe aan verandering. Of wilde gewoon even iets anders. Op een ochtend deelde mijn moeder me tijdens het ontbijt mede dat mijn vader zijn snor liet groeien. Waarschijnlijk was deze beslissing in goed overleg gegaan en vond mijn moeder dat haar bijdrage in deze, de mededeling moest zijn. Natuurlijk wilde ik de snor meteen van dichtbij bekijken, maar dat was een teleurstelling. Daar waar bij mijn vader vooral alles snel moest gaan, liet de snor zich niet meteen zien. Daar ging wel even een flinke tijd overheen. Aan het eind van de vakantie zag ik eindelijk iets van een schaduwachtige snor op mijn vaders bovenlip staan.
De snor heeft overigens geen eerlijke kans gekregen. Op de laatste vakantiedag reden we vanuit Nijverdal naar de hoofdstad van Drenthe, omdat mijn nicht Clara ging trouwen. Mijn vader ging sinds die dag weer snorloos door het leven. Zijn gezicht schoon en glad. Ik heb het nooit gevraagd en hierdoor is het mij nooit duidelijk geworden of het afscheren van vaders snor een beslissing van mijn moeder was of dat mijn vader het zelf een jeukend onding vond.
DRAY BOSMA 