Grensgeval

De douanier zucht met een gevoel voor dramatisch toneelspel en kijkt mij een paar seconden doordringend aan. ‘U had toch echt een vervolgafspraak moeten maken. Nu moeten we checken of we nog een plekje kunnen vinden.’ Zijn collega op de stoel naast hem knikt fanatiek mee met de verwijtende opmerking van zijn collega, aan mijn adres.
Een ongemakkelijk schuldgevoel overheerst mijn verbazing. Ik wist helemaal niets van een afspraak of een vervolgafspraak, maar wanneer ik er over nadenk lijkt het me ook wel logisch. Ik ben tenslotte nog niet lang geleden naar het buitenland geweest. Ik begrijp de reactie van de douanier en zijn collega.
‘Jullie hebben gelijk. Er is vast iets tussengekomen,’ lieg ik oprecht.
De douanier kijkt op zijn formulier dat aan een klembord is bevestigd. Zijn collega heeft net een mandarijn geschild en plukt geconcentreerd witte draadjes van zijn mandarijnenpartjes.
‘Voor een nieuwe afspraak moet u even met mij meelopen,’ bromt de douanier. Zijn collega blijft met zijn half opgegeten mandarijn aan de tafel zitten.
Beducht loop ik mee naar een achterkamertje. Hier hangt een portret van een oudere man in een militair kostuum, die zeer ontevreden en boos in de camera kijkt, aan de wand. Ik zie mijn nichtje Diana even verderop op een zitzak. Ze is in discussie met een collega van mij over een andere collega. Mijn collega is het met haar eens en het verbaast mij dat mijn nichtje die andere collega waarschijnlijk zo accuraat kan omschrijven. Verder denk ik er niet bij na en loop ik met de douanier mee.

In het achterkamertje wacht mijn tandarts op mij en ik ben verward, en verrast over haar aanwezigheid. Ze grapt dat ze mij even aan de tand zal voelen en ik lach als een boer met kiespijn.
Ik loop verder met de douanier en hij legt me uit dat ik niet eerder het vliegveld mag verlaten, dan wanneer de uitslagen van mijn test bekend zijn. Ik was me tot dat moment niet bewust dat ik op een vliegveld was. De omgeving ziet er eerder uit als de supermarkt uit de film The Mist.
Na een tijdje verlies ik mijn interesse, ik zie mijn zonnebril op de grond liggen. Ik raap deze op en er kronkelen ontelbaar veel regenwormen om de pootjes. Ik schud ze van mijn zonnebril en een paar wormen vallen op de grond. Nog steeds voelt de bril zwaar in de hand en zie ik dat er wel honderden regenwormen op mijn zonnebril zitten. Ik schud ze eraf en sommige wormen moet ik met mijn pink van de bril verwijderen. Het duurt even voordat ze met bosjes op de grond vallen. De lange, roze-bruine en kronkelende slierten lijken aan mijn bril vastgeplakt. De douanier wacht geduldig tot ik klaar ben met het vieze klusje.
‘Ik heb hier vier verschillende uitslagen van uw testen,’ roept de douanier uiteindelijk. ‘En ik moet zeggen dat het vierde resultaat de meest pittige smaak heeft,’ vervolgt hij.
Ik knik ontsteld over deze uitspraak en ergens in de verte, wellicht achter een muur, hoor ik muziek. Het is Debbie Reynolds die iedereen ‘Good Morning! Good Morning‘ toezingt. Later haakt Gene Kelly in. ‘Good Morning to You!‘
Het duurt een moment voordat ik doorheb dat ik mij niet in een kantoortje bevind, maar in mijn slaapkamer. En dat het de wekker is die mij met gezang wakker maakt. Het is vandaag woensdag. Er staat me een dag vol werkplezier te wachten.