Fred sprong op van zijn stoel en keek in de achtertuin. Zag hij nu weer die poes van de buren in zijn tuin poepen? Dit was niet de eerste keer dat hij het grijze dier van de twee buurmannen, die schuin tegenover hem woonden, een drol voor hem in zijn back yard achterliet.
In zijn geboorteplaats Pittsburg, Pennsylvania, waar hij tot zijn twintigste had gewoond, was het ongehoord, eigenlijk onmogelijk, dat een huisdier van anderen een stinkende boodschap bij anderen achterliet. Wat dat betreft vond hij Nederland een vies en ongemanierd land.
Vandaag had hij er genoeg van. Hij had de beslissing genomen om er nu iets van te zeggen. Hij haalde zijn schoenen vanonder de bank vandaan, stapte er snel in en was al onderweg naar de katteneigenaren. De twee buurmannen schuin tegenover op de hoek.
De buurman van de hoek zat de dinsdagavond achter de computer. Hij had vandaag een drukke dag op het werk gehad en geestelijk voelde hij zich enigszins leeggezogen door de mensen om hem heen op de werkvloer. Vandaag had hij wederom een training gehad van ruim anderhalf uur en ondanks dat er veel van de onderwerpen al eens eerder besproken waren, vond hij het altijd wel weer informatief. Ook als geheugensteun. Wel een beetje jammer van de kostbare tijd. Vanavond wilde hij even iets anders. Hij had al een tijdje gehoord over het webloggen en hij was nieuwsgierig of het wellicht iets voor hem was.
Fred drukte de voordeurbel in. Een enorm kabaal klonk er vanachter de voordeur. Er kon geen twijfel over bestaan; als er iemand thuis was, hadden ze de deurbel wel moeten horen. Tenzij men stokdoof was. Maar daar was bij de beide buurmannen geen sprake van.
Na een kleine minuut werd er opengedaan en een van de buurmannen keek Fred vragend aan. Hij raapte alle moed bij elkaar en vertelde de buurman wat hem op het hart lag.
‘Uw poes heeft poop gedaan in mijn back yard,’ zei Fred op een manier waarvan hij dacht dat deze vriendelijk genoeg was. Hij rechtte zijn rug en wachtte op een reactie van de buurman.
‘Welke kat is het geweest? Er zijn hier zoveel katten in de buurt. Het kan ook het dier van iemand anders zijn geweest,’ zei de buurman.
‘It was the grey one,’ bitste Fred, en hij had al een beetje spijt van zijn agressieve houding tegenover de buurman.
‘Het spijt me wanneer dit is gebeurd. I am sorry,’ zei de buurman.
Fred knikte bevestigend. Het zou hem ook moeten spijten.
‘En nu?’ vroeg de buurman.
Hier had Fred verder niet aan gedacht. Hij had de poes in zijn tuin zien poepen en had er verder niet over nagedacht. Hij wist even geen antwoord te geven.
‘Ik kan natuurlijk niet altijd de katten in de gaten houden,’ de buurman de stilte die was gevallen.
Fred knikte, maar hij was niet tevreden met het antwoord. Dit gaf helemaal geen voldoening.
‘You oughta keep an eye on her,’ reageerde hij vlot.
‘Him,’ zei de buurman. ‘Het is een katertje.’
Fred wist niet wat de buurman bedoelde en rechtte weer zijn rug en zette hierbij zijn handen in zijn zij.
‘Well,’ zei Fred. En liet een stilte vallen.
De buurman vulde na een paar seconden de stilte. ‘Wel, ik kan ze niet binnenhouden,’ verontschuldigde hij zich. ‘We hebben een kattenluik, maar ik wil er wel op letten wanneer ik zie dat de kat naar uw tuin gaan, dan roep ik ze terug.’ gaf de buurman als oplossing.
Dit was voldoende antwoord voor Fred. In principe wilde hij de buurman alleen maar laten weten wat hem dwars zat. Dat daarmee een belofte kwam, was voor hem een aangenaam extraatje.
De buurman wilde verder weten of er nog meer speelde, want dan kon hij ermee aan de slag, maar Fred was tevreden.
‘We’re good,’ zei Fred lachend.
‘Okay,’ antwoordde de buurman, knikte vriendelijk en sloot de voordeur.
Fred draaide zich om en liep tevreden het tuinpad van de buurmannen af. Hij was blij dat het probleem in zijn achtertuin hiermee opgelost was.
De buurman vroeg zich af waaraan hij het bezoek van zojuist aan te danken had. Volgens hem deden hun katten de behoefte in de eigen achtertuin of in het plantsoentje voor het huis, maar nooit bij de buren. Of had hij zich toch vergist in hun eigen kat? De buurman liep naar boven en ging weer aan zijn laptop zitten. Hij had zojuist een opzet gemaakt voor zijn nieuwe weblog, en hij wist nu waar hij een stukje over ging schrijven, maar hoe begon hij een eerste online-bericht?
Hij dacht eraan om elk bericht te beginnen met een wetenswaardigheid van de dag waarop hij het bericht ging publiceren. De vingers van de buurman gingen over het toetsenbord en de eerste regels verschenen op het scherm: ‘16 november 2004. Lisa Bonet (1967) is jarig! Haal de slingers uit de kast en zet je feesthoed op!‘
DRAY BOSMA 