Kajakken

Het water in de Stadswetering van Almere-stad is verrassend schoon. In eerste instantie word je aangenaam verrast door de helderheid van het water, totdat je doorhebt dat het toch niet zo zuiver is, en je ziet wat de mensen allemaal in het water achterlaten. Ieder leeg blikje, ooit gevuld met frisdrank of bier schittert terug vanaf de bodem naar het oppervlak. Iedere verloren plastic zak drijft als een kwal door het water met de stroom mee. Het maakt een beetje triest.
Ik peddel voor het eerst over het water van Almere. Sinds kort ben ik in het bezit van een kajak. Een kano kan je het ook noemen, maar omdat in iedere volwassen man de tienjarige aanwezig blijft, en zeker ook nog altijd inbreng heeft in de beslissingen van de man, heb ik laatst een kajak gekocht. Geen kano.

Het is wel even wennen, dat peddelen. Ik dacht: dat doe ik wel even. Peddel, peddel en we varen in rap tempo over het water, dacht ik als een kinderversje, maar dat was wel even anders. Heel vroeger heb ik wel eens kanogevaren, maar dat blijkt toch anders te zijn dan kajakvaren. Bij het kajakken heb je aan beide zijden een peddelblad en bij kanoën heb je maar aan een zijde een peddelblad. Dat is de officiële verklaring, heb ik op het internet kunnen lezen.
In een eigen tempo peddel ik vanaf de Stadswetering richting de Leeghwaterplas. Ik heb windje mee en merk dat het toch wel onontbeerlijk is om enige techniek onder de knie te hebben. Wanneer ik weer thuis ben, moet ik maar eens nalezen hoe je het beste kan kajakken. Ik merk dat ik heel relaxt achterover in mijn zitje zit, maar volgens mij is een proactieve houding (rechtop) veel beter voor een rechte lijn door het water. Een aandachtspunt.

Na een uurtje op het water wil ik wel naar huis. Voor een eerste keer kajakken heeft het lang genoeg geduurd. Ik voel inmiddels een milde pijn in de spieren van schouders en bovenarmen. Dat belooft nog wat, qua spierpijn! In een iets rustiger tempo peddel ik naar de Stadswetering terug. Ik heb windje tegen en de golven slaan tegen de boeg van mijn kajak. Uiteindelijk kom ik net niet uitgeput aan bij de botenhelling, het vertrekpunt.
Langzaam glijdt de kajak tegen de helling aan. Het ware avontuur begint nu. Hoe kom ik gracieus weer aan wal? Niet, blijkt het antwoord. Wanneer ik met mijn linkerbeen op de stenen sta, glijdt mijn voet weg over de gladde stenen. Ik heb geen houvast en ik zak langzaam terug, net naast de kajak. Ik lig achterover op mijn rug in het ondiepe water. Een mevrouw die voorbij loopt durft niet te lachen en veinst ontsteltenis.
Uitstappen. Ook dat is nog een aandachtspunt van verbetering.