Volgens Strava, de hardloop-app op mijn horloge, ga ik gemiddeld drie keer in de week hardlopen. Daar ben ik 3 uur per week zoet mee, en hiermee loop ik gemiddeld 35 kilometers in de week. Gemiddeld. Niet altijd. De snelheid van mijn hardlooprondjes hou ik niet meer bij. Ik ben gemiddeld niet meer zo snel zoals ik een paar jaar geleden was. Dat komt waarschijnlijk door het type hardloopschoen waarop ik loop, maar het kan ook gewoon mijn leeftijd zijn. Ik zit in de herfst van mijn leven, net als dit jaar.
Ik merk vooral door het hardlopen dat we in het najaar zitten. Waar ik de afgelopen maanden in shirt en korte broek de deur achter me dichttrok, moet ik nu met name het weer in de gaten houden. Niet dat dit zekerheid geeft. Afgelopen woensdag ging ik na mijn werkdag voor een rondje van tien kilometer, nadat ik eerst de diverse informatie-apps had gecheckt, en kwam na bijna negen kilometer in een hoosbui terecht. Ik heb ruim tien minuten moeten schuilen bij de portiek van een flatgebouw. Daarna heb ik de resterende anderhalve kilometer in een iets minder natte regenbui voortgezet. Thuis, onder de douche, werd het eindelijk droog.
Vanochtend twijfelde ik even of ik mijn hardloopjack moest dragen, maar toen dacht ik aan de tien-plus-graden-regel voor hardlopers. Deze regel houdt in dat wanneer je gaat hardlopen, je tien graden kan optellen bij de daadwerkelijke temperatuurgevoel buiten. Dit is natuurlijk geen vastgestelde regel, want iedereen ervaart kou en warmte op zijn, of haar, eigen manier. Even voor acht uur heb ik die frisse ochtendlucht genegeerd en ben ik in shirt en shorts gaan hardlopen. Het voelde heel even fris aan, maar na een paar honderd meter te hebben gelopen, was ik voldoende opgewarmd om een behaaglijk rondje om het Weerwater te hardlopen.
DRAY BOSMA 