Zondagochtendrondje

Zondagochtend en de weersverwachting voor vandaag is niet positief. Tenminste, als je van koud najaarsweer houdt, dan is het wel goed nieuws. Er staat een stevige zuidenwind en er zijn een aantal regenbuien voorspeld. Het is nog droog wanneer ik in bed mijn weer-app check. Ik neem het besluit om nu mijn hardlooprondje te gaan lopen en niet langer te wachten. Echtgenoot slaapt en mompelt de twee woorden ‘is goed’ als een bevestiging op mijn mededeling dat ik zo een half uurtje ga hardlopen. Normaal gesproken loop ik minimaal drie kwartier, maar Buienradar heeft een weerswaarschuwing gegeven voor gladde wegen en ik wil voor de regenbuien weer thuis zijn.

Om negen uur loop ik richting het Oosten over het Spoorbaanpad van Almere. Het valt mee met de koude temperatuur. Net als het wegdek van de fietspaden. Hier en daar zie ik wat brokken opgevroren sneeuw, maar verder vind ik het wel te doen. Gewoon alert blijven, denk ik. Onderweg zie ik een paar tienerjongens op de fiets. De een kijkt nog slaperig uit de ogen, maar de ander is druk aan het woord. Grote sporttassen worden op de bagagedragers meegezeuld. Ik neem aan dat ze onderweg zijn naar de sportvelden bij Muziekwijk.

Bij twee kilometer meldt de stem van mijn hardloop-app dat ik constant en in mijn eigen tempo loop. Ik sla links af en loop de woonwijk Tussen de Vaarten in, over het van Eyckpad. Hier moet ik over het gras lopen, want er zijn grote waterplassen op het fietspad en die zijn zeer waarschijnlijk glad. Een oudere man met een opvallend grote blauwe sjaal om zijn nek trekt ongeduldig zijn hond mee. De foxterriër wil overal aan ruiken en moet er een plasje met opgetrokken poot achterlaten. Wanneer de hond een mens was geweest, dan zou men bij hem dwangneurose constateren. De man met de blauwe sjaal heeft geen geduld en rukt stevig aan de hondenriem. Wanneer ik hem voorbij loop, kijkt hij me chagrijnig aan.

Ter hoogte van het gezondheidscentrum ‘Het Perspectief’ passeer ik een oudere vrouw met licht nicotinegeel haar, verstopt in de kraag van haar grijze winterjas en een te kleine zwarte muts. In haar rechterhand houdt ze de hondenriem vast en in haar linkerhand een sigaret. Haar bruine teckel loopt enkele meters voor haar uit en zelf sjokt ze nu onder de busbaan door. Ze kijkt om wanneer ze me hoort lopen. Ik loop langzaam, want overal liggen opgevroren sneeuw-hoopjes. Ik wens haar een goedemorgen toe en met een zware rokersstem zucht ze mij een goedemorgen terug. Het lijkt me dat niet iedereen vrijwillig naar buiten is gegaan, deze zondagochtend.