DRAY BOSMA

Toen ik in 2016 op de woensdagochtend, 9 november, wakker werd, zag ik op mijn iPhone de nieuwsberichten staan. ‘Donald Trump wint Amerikaanse verkiezingen’ en ‘Donald Trump is de 45e president van de Verenigde Staten.’ In dat laatste bericht werd ik doorverwezen naar het liveblog om alles te kunnen volgen, maar op dat vroege tijdstip had ik al gegeten en gedronken. Trump heeft nooit mijn waardering kunnen winnen. Ik kende hem niet, maar wat ik over hem wist, of had gezien, was het een zeer onsympathiek persoon die er geen kwaad in zag om anderen hooghartige te benaderen en vooral ook totaal respectloos te behandelen. Ik was blij geen Amerikaanse burger te zijn. Dit was -gelukkig- niet mijn president.

Op 20 januari 2017 werd de 46e president ingewijd. Nog geen uur na de inauguratie van de president werd op de website van het Witte Huis alle links naar de LGBTQ-gemeenschap verwijderd. Toen werd mijn bittere gevoel over deze president bevestigd. De nieuwe wind die door het het Witte Huis waaide, was geen frisse. Er werd ronduit gelogen. Over van alles, en die werden als ‘alternatieve feiten’ naar buiten werd gebracht. De afgelopen jaren heb ik alleen maar met verbazing de nieuwsberichten van en over de Amerikaanse president aangehoord. Ik zag er één voordeel in; in de toekomst kan het alleen maar beter worden.

Het is overigens niet dat ik pro-democraat ben. Ik ben ook zeker niet anti-republikein. Mijn politieke voorkeur doet er in dit verhaal niet toe. Wat er wel toe doet is dat alleen een integer persoon de leider van een natie kan zijn. Dat is mijn mening, want ik weet dat er miljoenen planeetgenoten zijn die er anders over denken. Maar sinds vandaag zie ik dat het voordeel dat ik de afgelopen jaren steeds voor ogen hield, binnenkort waarheid wordt. Dan keert er weer een beetje rust terug in de wereld.