DRAY BOSMA

In een ver verleden, op 3 april 2010 om precies te zijn, een jaar voordat ik het idee had om mijn hardloopschoenen weer eens aan te trekken voor een zogenaamde reboot van mijn hardloop-carrière sinds een twintigtal jaren, schreef ik op mijn weblog het volgende: “Ergens diep, heel diep in mij, en ook nog eens heel goed verborgen, zit er best wel een sportief persoon in mij. Helaas is het zo dat het luie en schreeuwerig personage -met enig overgewicht- toch de overhand heeft. Futloos hangend op de bank en de enige beweging die ik er geniet zijn die van de vingertoppen die over mijn afstandsbediening gaan. Ergens is er een deel van mij die het heerlijk vindt om kilometers te hardlopen of een sportschool te bezoeken. Helaas komt dit personage niet al te vaak aan het woord. Zeg maar nooit.”

Het is nu geen geheim dat ik iets minder dan een jaar nadat ik bovenstaande opvatting heb gedeeld, ik heel langzaamaan de iets meer sportieve kant van mij naar voren liet komen. Ik moet toegeven dat mijn luie kant niet echt verdwenen is, want ik vind het ook heerlijk om op de bank te hangen met een goed boek in handen of een spannende film op televisie. Gelukkig blijk ik het talent te bezitten dat ik niet gemotiveerd hoef te worden om te gaan hardlopen. Een regenbui of een blessure houdt me niet tegen. In tegenstelling tot een bezoek aan de sportschool, dat ik als een hele onprettige onderneming ervaar. Ik trek mijn hardlooptenue aan, trek de deur achter me dicht, en gá.