Eens om de zoveel tijd houd ik een geschreven dagboek bij. Het gaat meestal in vlagen dat ik mijn dagelijkse blijmoedigheid en sores bijhoud, maar vaak worden deze halfvol geschreven boekjes ook na een verloop van tijd weggegooid. Ik vind het vaak tenenkrommend wanneer ik teruglees dat ik me enorm heb verheugd op een bedenkelijke situatie, of wanneer ik me druk maak om zaken waarvan ik later denk: waarom die verspilde energie? En toch ben ik vorige maand weer begonnen met het opschrijven van de dagelijkse, beuzelachtige hersenspinsels. Misschien is het een idee om de persoonlijke fragmenten met enige eigen afstand te leren terug te lezen. Zo vond ik toevallig van de week (na dagen van zoeken) een kwart volgeschreven boekje met dagboekfragmenten uit het najaar van 2017, en kwam ik op de pagina van maandag 30 oktober 2017.
Een publiek geheim is nu open: Kevin Spacey is homoseksueel. Niet dat dit zo bijzonder is, maar de reden van zijn openheid is bedenkelijk. Op zesentwintige leeftijd heeft hij (iets meer dan) avances gemaakt naar de (toen) veertienjarige Anthony Rapp. Deze is er nu mee naar buitengekomen en meneer Spacey komt vandaag met een officiële verklaring dat hij zich ‘het incident’ niet kan herinneren (wel dat hij destijds dronken was – vreemd!), en dat het hem spijt. Daarbij volgt de verklaring dat hij nu het homoseksuele leven heeft geaccepteerd en omarmt. Jezus! Spacey denkt te veel als het fictieve karakter Frank Underwood, dat hij speelt in House of Cards. Hij denkt overal mee weg te kunnen komen. Als homoseksueel ben ik hier best verontwaardigd over, want homoseksualiteit heeft niets met ongevraagde seks met tieners te maken. Kinderen vind ik leuk: op gepaste afstand! Ik vind het walgelijk om kindermisbruik te verzwakken door de aandacht naar je coming out te leggen. Veel mensen die niet logisch kunnen denken (en dat zijn er veel!!), zijn nu overtuigd dat iedere gay ook van kids houdt. Dankjewel Kevin Spacey. Not.
DRAY BOSMA 