DRAY BOSMA

Vorig jaar, tijdens de eerste corona-lockdown en in de aanloop naar de tweede, kwam ik er om onduidelijke redenen niet aan toe om boeken te lezen. Als ik iets van tien boeken in ruim acht maanden heb gelezen is het veel. Dit jaar is dat anders; de afgelopen twee maanden heb ik de hoeveelheid in die acht maanden inmiddels ruim overschreden. Ik verslind de boeken, figuurlijk, vanzelfsprekend. Ik lees de literaire thrillers, (auto)biografieën en avonturenverhalen alsof het niks is.

De coming of age*-avonturenverhalen zijn bij mij favoriet en doen me vanzelfsprekend denken aan mijn eigen kinderjaren. Toen ervoer ik iedere zaterdagochtend bij de padvinderij een avontuur. Die waren vanzelfsprekend braaf, zoals je van een scoutingavontuur kunt verwachten. Maar rottigheid heeft -bijna- iedere tiener wel uitgehaald. Ik zou hier liegen wanneer ik beweer de braafste tiener in Den Helder te zijn geweest.

Niet dat ik een hufterig ventje was, meer een beetje een nerd. Ik speelde nog met Playmobil terwijl ik nog geen uur later met andere, wel stoere lui, verveeld buiten op straat stond te roken. We draaiden shagjes, roddelden over anderen en onze ouwelui, en stonden als idioten stom te ginnegappen. Thuis aangekomen haalde je alleen je schouders op wanneer je ouders iets aan je vroegen. Behalve wanneer je iets van ze nodig had. Dan kwamen ze in ons vizier.

Ik kan me een zomer herinneren, waar ik heel even het criminele pad heb bewandeld. Al waren het maar een paar stappen. Het was puur uit verveling dat ik toen met een vijftal andere jongens uit de buurt een snackbar in de brand heb gestoken. Ik moet toegeven dat deze patatzaak, zoals wij het destijds noemde, al enig tijd niet meer in gebruik was en ook hartstikke leeg stond.

Samen met de andere jongens liepen we naar de leegstaande snackbar. Ik heel stoer met de peut in mijn handen, en ik dacht heel slim te zijn door mijn bril niet te dragen. Het denkbeeld dat wanneer iemand getuige van deze daad was, deze in ieder geval niet iemand met een bril op in de groep heeft gezien. Ik denk toen heel slim te zijn geweest. Alsof iedereen Lois Lane is, en niet ziet dat Clark Kent en Superman dezelfde persoon zijn.

De snackbar is uiteindelijk niet compleet afgebrand. We zijn bij het zien van de eerste vlammen meteen in paniek weggerend. Gelukkig was de wereld in die tijd nog niet zo digitaal als nu en zijn er geen camerabeelden van deze criminele daad. Nadien stonden we weer verveeld achteraf of in steegjes onze shagjes te roken. We hebben het met de groep ooit een keer tegen een paar meiden uit onze buurt verteld, maar die geloofden ons niet. En dat was prima. Wellicht waren we bang om alsnog door de politie opgepakt te worden.

*meerderjarig worden